Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

kokolinka486

Jest to postać kliniczna ciężkiej depresji w przebiegu choroby afektywnej. Występuje w niej szczególnie silny lęk, niepokój i pobudzenie ruchowe. Chory nie może "znaleźć sobie miejsca", jest w ciągłym ruchu, jego działanie jest jednak zazwyczaj nieproduktywne albo mało celowe.
Depresji agitowanej mogą towarzyszyć urojenia depresyjne i groźne myśli samobójcze – nie jest to jednak stałym elementem tego obrazu klinicznego. Choć brak dokładnych statystyk, literatura medyczna sugeruje, że obraz depresji agitowanej częściej był obserwowany u osób w dojrzałym wieku średnim. Część lekarzy uważała go wręcz za jeden z charakterystycznych obrazów tzw. depresji inwolucyjnej. Niewątpliwie jednak, ta postać depresji może występować u osób w bardzo różnym wieku.

Współcześnie, depresja agitowana stała się przedmiotem teoretycznej dyskusji, która może mieć ważne implikacje praktyczne. Część badaczy uważa, że depresja agitowana jest jedną z postaci tzw. stanów mieszanych, czyli takich epizodów chorobowych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej, w czasie których występują równocześnie zarówno objawy depresji jak i manii. W tym kontekście, agitacja, czyli ów nieustanny niepokój lokomocyjny wraz z często towarzyszącą gonitwą myśli („uciekaniem myśli”), interpretowana jest jako zwiększony napęd psychoruchowy, czyli objaw maniakalny. Jest bardzo ciekawe, że te rozważania mają swoje pierwowzory historyczne. Już w 1851 r. francuski lekarz Jean-Pierre Falret (1794-1870) w swojej klasyfikacji chorób włączył melancholię agitowaną do kręgu choroby afektywnej dwubiegunowej, którą wtedy określał terminem folie circulaire. Natomiast uczeń Emila Kraepelina niemiecki lekarz Wilhelm Weygandt (1870-1939) w swojej monografii pisał w 1899 r. o depresji agitowanej jako jednej z postaci stanów mieszanych w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej.

Z drugiej strony, od dawna zwracano uwagę na to, że duża aktywność motoryczna i podniecenie psychiczne u osób z depresją agitowaną, jest innego rodzaju aktywnością niż u osób z hipomanią czy manią. Niemiecki lekarz Franz Richarz (1812-1887), pisząc w 1858 r. o melancholia agitans, wskazywał na różnice między „ulatywaniem myśli” w przebiegu depresji agitowanej a „gonitwą myśli” w manii i zwracał uwagę na charakterystyczny dla depresji agitowanej (a nie dla manii) niepokój z bezcelową aktywnością.

Kontrowersją w tej dyskusji jest to, czy duża aktywność ruchowa lub psychoruchowa osoby z depresją agitowaną jest skutkiem bardzo silnego lęku depresyjnego, czy napędem podwyższonym w podobny sposób jak w manii lub hipomanii.

Obok dyskusji, czy depresja agitowana jest postacią choroby depresyjnej, czy jest spokrewniona z chorobą afektywną dwubiegunową, niektórzy współcześni badacze depresji (np. włoski psychiatra greckiego pochodzenia dr Athanasios Koukopoulos - prace z 2005r. i późniejsze) wyrażają przekonanie, że depresję agitowaną należy uznać za odrębny, zarówno od depresji jak i manii, stan psychopatologiczny.

W leczeniu depresji agitowanej od wielu lat stosowane były, i są nadal, leki przeciwdepresyjne. Obecnie proponuje się stosować także leki normotymiczne (stabilizujące), a nawet przypisuje się im większe, niż lekom przeciwdepresyjnym, znaczenie lecznicze.

opr. Stanisław Porczyk, specjalista psychiatra

źródło : [link widoczny dla zalogowanych] online.synapsis.pl