Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[slow_motion]

Nie wiem, jak zacząć, zatem zacznę najprościej – kocham przyjaciela. Właściwie jest to przyjaciel domu, który tworzę razem z mężem od nastu lat.
Wszyscy spędzamy ze sobą dużo czasu i dobrze się znamy. Od początku czułam, że jest to wyjątkowy człowiek i wyjątkowo dobrze się rozumiemy. Od pewnego czasu stały mi się jednak bliższy niż mąż, nie tylko biorąc pod uwagę nić porozumienia. Martwię się o niego, jestem dla niego bardziej troskliwa i uważna niż dla męża.
Odkąd się znamy mam w nim duże oparcie, bardzo mi pomaga i wiem, że zawsze mogę na niego liczyć. Po prostu rosną mi skrzydła. Czuję też, że zawsze otaczał mnie wyjątkową opieką i uwagą (wyjątkową, znaczy taką, jakiej nigdy wcześniej nie doświadczyłam).
Staram się jak mogę i robię wszystko, żeby nikt nic nie zauważył. Nigdy też nie padły z mojej strony żadne słowa, ani aluzje, staram się nie tworzyć niejasnych sytuacji i dawać powodów, które mogłyby sugerować, że jest tak, jak jest. Z jego strony oczywiście sytuacja jest zupełnie przejrzysta, nigdy miałam wrażenia, że ma „nieczyste” intencje, że ta znajomość może być dla mnie zaproszeniem do czegoś innego, niż jest.
I w tym wszystkim jest mój mąż, który kocha mnie nad życie i nie zrobił nic przeciwko mnie, ufa mi i wierzy. Czuję się strasznie i podle, bo nie mogę się pozbyć tego uczucia, nie potrafię sprawić, żeby czuć inaczej; nie mogę pozbyć się też poczucia winy i wstydu.
Cała ta sytuacja zjada mnie od środka, jest mi coraz gorzej. Coraz częściej mam długi spadki lub huśtawki nastroju. Mam wrażenie, że jestem w środku jakaś taka rozproszona, niepozbierana do kupy.
Powoli zaczynam też tracić motywację do czegokolwiek. Odwalam robotę w pracy, podobnie w domu. Z dnia na dzień po prostu odbębniam życie. Nie wiem, co robić.

[Betka]

Walka ma zawsze sens

[Betka]

Walka ma zawsze sens

[Betka]

Kochać ,jak to łatwo powiedzieć ...