Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

gve

Trafiłam tu przypadkiem. Ledwo potrafię obsługiwać to forum.Nie będę po raz kolejny opowiadać mojej banalnej historyjki...
Zaufałam komuś. Irracjonalnie pragnęłam złożyć swoje losy w jego ręce.
Odszedł, pogardził.
Trafiłam tutaj - czytałam, czytałam i przez moment znów poczułam się rozumiana.

stefan

witaj na forum, ale prosba, moge twoj temat przniesc do forum pokoju depresja, to forum jest troche zapomniene.........
jesli zyczysz sobie by twoj temat tutaj pozostal to pozostanie , prosze odpisz.......
pozdrawiam i zapraszam do pisania........
teraz to juz tez twoje forum...........

stefan

zgodnie z zyceniem przesunolem twoj temat do tego forum..... podrodze byla pomylka moja ale juz jest ok

Jasminne

gve
ciesze sie że jesteś i pozostań z nami.
razem jest tak jakos lżej..

gve

Od dwóch niespełna dni zamulam umysł przesiadywaniem przed pecetem.
Dziękuję Jasmine za odpowiedź - tylko, że to namiastka - takie wegetowanie. Przyjmuję, że tym, nie jest życie, ale na razie nie mam sił nic zmieniać. Jacy my jesteśmy samotni...w bółu, strachu, martwym zniechęceniu

Jasminne

Życzę ci odwagi, jaką ma słońce, które codziennie od nowa wschodzi nad wszelką nędzą świata.
Niektórzy po zapadnięciu zmroku już nie potrafią uwierzyć w słońce. Brakuje im tej odrobiny cierpliwości, aby doczekać nadchodzącego poranka. Kiedy przebywasz w ciemnościach, spójrz w górę. Tam czeka na ciebie słońce.
Ono nie omija nikogo. Ciebie też nie ominie, Jeśli nie schowasz się w cień. Z każdym dobrym człowiekiem, który zamieszkuje ziemię, wschodzi jakieś słońce.
Ja teraz niestety jestem w cieniu..

gve

Tam gdzie kończy się wola odsunięta przez cierpienie zaczyna się pogarda dla własnej osoby. Walczyłam, na Boga, w którego nie wierzę, nie chciałam się poddać. Nie chciałam , żeby pozostało po mnie rozbite na chodniku ciało. I w tej sprawie pragnęłam więcej. Czuję się upokorzona, zmęczona. Upokorzona faktem, że po raz pierwszy w życiu kogoś potrzebuję. Jego potrzebuję, obecności tego człowieka; nie mam prawa niczego od niego żądać. Brzydzę się swoim pragnieniem. Zdałam sobie sprawę, że przelewam na niego wszystkie pozytywne uczucia jakie we mnie wskrzesił będąc obok, będąc takim, jakim jest, dając to, czego potrzebowałam/ potrzebuję nadal. Nie wiem. Już nic nie wiem poza jednym - wiem o tępym, chronicznym bólu i tęsknocie za kolejnym przejawem życia, którego nie mogę mieć.

joanna

a wiec chyba zawiedziona milosc , oj , ktoz tego nie przechodzil , tego bolu sciskajacego s erce , odrzucenie , rozpacz ,,,,,,,,,,,,, no ,a le to mija na szczescie , potem , potem bedzie kolejne drzenie serca moze tym razem na stale i tym razem wartosciowsze 1 tego ci zycze serdecznie - chwila joanna

Gość

to nie miłość, to była obietnica przyjaźni. Jaki On niesie spokój w głosie ...żałosne moje utyskiwania

gve

Wróciłam z Ośrodka Terapii Nerwic. Tak trudno mi pisać...
To miasto, mieszkanie, ludzie tutaj ... czuję się tak potwornie przytłoczona tym wszystkim. Zostałam z niczym, jestem u kresu sił, nie dam rady dłużej o siebie walczyć - tak mi źle. Kolejny psycholog, kolejna terapia ....bleh
I (co ironiczne) jedynym sensownym wyjściem w mojej sytuacji zdawałaby się wycieczka z żyletkami do lasu ... i nie zrobię "tego"
Dlaczego ? Nie mam pojęcia, bo tak egoistycznie , podskórnie czuję, że to nie wiek na umieranie,nie z takich pobódek