Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

Malgorzata_

Emily Atef zadebiutowała w 2005 roku pełnometrażowym filmem fabularnym "Droga Molly". W swoim drugim filmie po raz kolejny reżyserka zajmuje się problemami kobiet w ciąży.

Tym razem – inaczej niż w debiucie – dziecko ma przyjść na świat w kochającej, zwyczajnej rodzinie. Rebecca i jej chłopak Julian są dobrze sytuowani, oboje pracują, z radością oczekują dziecka. Kobieta po porodzie ma zrezygnować z pracy – prowadzi samodzielnie małą kwiaciarnię. Mąż, który pracuje więcej ma zapewnić utrzymanie zarówno jej, jak i dziecku. Wszystko wydaje się zmierzać w dobrym kierunku: ciąża przebiega bez komplikacji, odpowiedzialni rodzice zaplanowali podział obowiązków. Niestety, po porodzie wszystko się zmienia: Rebecca zamiast matczynej miłości i czułości odczuwa niechęć, zmęczenie i wstręt do nowonarodzonego potomka. Dni spędzane w domu dłużą się w nieskończoność, dziecko budzi jej irytację, w końcu Rebecca zaczyna zaniedbywać obowiązki domowe, a przerażonemu Julianowi coraz trudniej nawiązać z nią kontakt. W końcu przychodzi kryzys, sytuacja staje się dla młodej matki nie do zniesienia i kobieta w końcu ucieka z domu.

Film Atef dotyka problemu mało znanego i raczej nieistniejącego w powszechnej świadomości. Główna bohaterka jej filmu, Rebecca, cierpi bowiem na depresję poporodową. Zmiany hormonalne, jakie nastąpiły w jej organizmie po porodzie spowodowały, że radosne oczekiwanie na dziecko podczas ciąży zamieniło się w nieustanne zniechęcenie i smutek w jego obecności. Mały Lucas nie wydaje się być bardziej uciążliwy niż inne dzieci w jego wieku, ale i tak Rebecca nie jest w stanie zajmować się nim samodzielnie. Taka postawa, chociaż nie jest zawiniona przez młodą matkę, od razu zostaje napiętnowana przez otoczenie. Rodzina Juliana, jego ojciec i siostra, odrzucają kobietę nie rozumiejąc tego, co się z nią dzieje. Miłość macierzyńska jest w naszej kulturze przyjmowana za coś zupełnie oczywistego i jakiekolwiek odchylenia od tak postrzeganej normy są silnie napiętnowane i nie spotykają się ze zrozumieniem. Idealne macierzyństwo znajduje bardzo silne wsparcie w otaczającej nas kulturze symbolicznej, gdzie postać doskonałej, poświęcającej się dla dziecka matki znajduje bardzo silną reprezentację. Tabu wciąż pozostaje mówienie o tym, że nie każda kobieta odczuwa dokładnie to samo wobec swojego dziecka.

Reżyserka filmu, urodzona w Berlinie we francusko-irańskiej rodzinie, pokazuje główną bohaterkę "Obcego we mnie" jako kobietę silną i samodzielną. Depresja, na którą zaczyna chorować, spada na nią jak grom z jasnego nieba. Do tej pory Rececca radzi sobie ze wszystkim sama, jest kobietą biznesu, ma piękny, zadbany dom. Atef w wywiadach podkreśla jednak, że starała się pokazać nie tylko sytuację samej kobiety, ale również jej otoczenia; depresja dotyka bowiem nie tylko osoby cierpiącej na depresję, ale całego otaczającego ją środowiska, które musi dostosować się do nowej sytuacji i pomóc po pierwsze opuszczonemu dziecku, ale również i samej chorej. Na pomoc dotkniętej depresją kobiecie rusza w końcu jej matka: jej bezwarunkowa w gruncie rzeczy miłość do dorosłej już córki zostaje zestawiona z postawą obojętnej wobec własnego dziecka Rebeki. Jednak w jej absolutnej akceptacji dla choroby córki jest wyczuwalna również jakaś sugestia, że matka rozumie targające córką negatywne uczucia.

W rolę głównej bohaterki wcieliła się nieznana szerszej publiczności teatralna aktorka Susanne Wolff, na co dzień pracująca w Hamburgu. Spójność filmu to w dużej mierze zasługa jej oszczędnej gry aktorskiej. Wolff potrafi wyraziście oddać całą paletę uczuć, jakie targają młodą matką. Pokazuje też walkę, jaką Rebecca prowadzi z sobą samą na trudnej drodze do wyleczenia. W swojej chorobie wydaje się zupełnie osamotniona, nie znajduje zrozumienia u swoich najbliższych. Należy dodać, że tabu w nasze kulturze dotyczy nie tylko odstępstw od idealnego wyobrażenia miłości macierzyńskiej, ale również samej depresji. Film Atef pokazuje jak ważne jest przyjmowanie leków oraz reakcja otoczenia, i przede wszystkim właściwe zdiagnozowanie chorej osoby.

Emily Atef nie boi się w swoich filmach poruszać trudnych problemów: w "Drodze Molly" była to przypadkowa ciąża (bohaterka filmu przyjeżdża z Irlandii do Wałbrzycha, żeby odnaleźć ojca swojego dziecka i znajduje pracę jako sprzątaczka w burdelu), w "Obcym we mnie" jest to problem depresji poporodowej. Być może to jeden z tych przypadków, kiedy film może wywołać społeczną dyskusję na otoczony tabu temat. W polskich mediach do tej pory nie odbyła się na ten temat żadna poważna debata. Być może film "Obcy we mnie" przełamie społeczne tabu, a przy okazji: może dzięki niemu uda się pomóc kilku osamotnionym ze swoim problemem rodzinom.

[link widoczny dla zalogowanych]