Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

psiapsiaa

Ciekawa jestem, czy metafora lustra w języku, w dzisiejszych czasach jeszcze ma miejsce? Bo niby słowa są pasywne, ale już przez nas odbierane aktywnie pobudzają naszą pamieć, nastawienie, odczucia itp. Filtrowane przez nastroje, emocje, pamieć itp. wzbudzają masę odczuć. Również mowa ciała, natężenie głosu, akcent, wyraz oczu osoby wypowiadającej się nadają słowom pierwiastek emocjonalny. A w dzisiejszych czasach wydaje mi się coraz więcej przypadków doszukiwania się w słowach dwuznaczności, podtekstów itp- społeczeństwo coraz to czujniejsze i nieufne mamy. Na tym poziomie coraz więcej widzę w porozumiewaniu się społeczeństwa dysonansów. Więc każde słowo, zdaje mi się, staje się odbiciem w lustrze, ale takim jakie my je chcemy widzieć, a nie jakie winno oddawać.
Co zaś do teorii Pottera, skoro przyznaje rację, że rzeczywitość jest różnie opisywana w zależności od podmiotu go opisującego, to nigdy nie dojdziemy do sedna, do źródla rzeczywistości, gdyż nie da się ustalić jednej dla ogółu rzeczywistości. Rzeczywistość toczy sie niezależnie od naszej woli, wiedzy, głębi wtajemniczenia itp. Jesteśmy albo biernymi uczestnikami rzeczywistości, albo aktywnie w nich uczestniczącymi- pogłębiając swoją wiedzę poprzez rozmowy, spory, rozprawki. Ale rzeczywistość dzieje się nizależnie od stanu naszej wiedzy na jej temat.
A rzeczywistość jak dla mnie jest względna. Zależna od wszystkich podmiotów w niej uczestniczących i różnie przez nich interpretowana.

sadhbh

2007/04/16 21:30:23

Przepraszam za nieobecnosc - malo czasu na bloga, praca goni, doktorat pedzi... niedlugo sie porawie Wink

pas.de.deux: Nie jestem do konca pewna czy mozna platonska jaskinie i lustro pottera porownac? Ludzie w jaskini widza tylko cienie i nie maja szansy na inne mozliwosci. Czy widzac tylko to co przesuwa sie po scianie, moga zbudowac jakakolwiek wizje swiata lub inna niz ta przedstawiona przez cienie? Czy lustro daje nam wiecej mozliwosci? Ja i tak najbardziej wierze w plac budowy. (Ale moze w moim kacie jaskini widac tylko te cienie, ktore mi na to pozwalaja?)

Annawanada: piszesz o czyms, z czym psychologia jako nauka nie bardzo wie sobie poradzic. Bo jak zmierzyc to o czym mowi czyjes spojrzenie? Jak udowodnic, ze pauza byla pelna napiecia a nie spowodowana brakiem slowa? Za kazdym razem, jak rozmawiam z psychologiem np. obserwujacym reakcje pacjentow neurologicznych na leki, musze bronic tego co robie i tlumaczyc po co to robie.
Niektorzy badacze wierza w lustro - patrza na to CO ludzie mowia i opisuja to fenomenologicznie, bez interpretacji. Inni badacze uwazaja, ze wywiad z osoba badana, to sytuacja, w ktorej tworzy sie relacja i co za tym idzie jakas wizja swiata i ze tylka danym punktem widzenia (z wielu mozliwych) beda dysponowali podczas analizy. Zatem wywiad jako taki rowniez konstruuje rzeczywistosc. Wazne jest nie tylko CO ktos powiedzial, ale tez JAK, KIEDY i DLACZEGO (i do kogo). I zgadza sie - nigdy nie dojdziemy do sedna (z czym nie zgodzi sie psycholog-pozytywista obserwujacy efekt leku lub konkretnej terapii) poniewaz dana konstrukcja zalezy od tego CO, JAK, KIEDY i DLACZEGO zostalo powiedziane (no i przez i do kogo). Ale czy rzeczywistosc toczy sie niezaleznie? A moze to zalezy od tego kto ja opisuje (jak, dlaczego, etc...)?