Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

psiapsiaa

O melancholii, depresji .........

Smutek, Melancholia, Depresja ...........

{......
Pierwsze opisy depresji , odpowiadajcej współczesnym koncepcjom medycznym depresji endogennej, zawierają prace Hipokratesa., twórcy terminu "melancholia"
Szczegółowy opis depresji (melancholii) podał Arejatos z Kapedocji .
R. Brton w " Anatomii Melancholii" (1621rok)
podał wnikliwy opis depresji oraz osobowości przedchorobowej. Autor opisał również rodzinne występowanie depresji.
......}

Dla lekarza-psychiatry taki stan smutku, bezradności to juz często stan chorobowy , z którym trzeba walczyć, ale lekarz może to określić dopiero po dokładnym zbadaniu pacjenta.
Nasz "opór przed wyjściem z domu", wizytą u lekarza, itp. często powoduje, że choroba rozwija się coraz bardziej i walka z nią będzie coraz trudniejsza.

Wizyta u psychiatry lub psychologa to w dzisiejszych czasach taka sama konieczność / normalność jak kontrolna wizyta u internisty lub stomatologa.

Zaburzenia depresyjne należą do najbardziej rozpowszechnionych problemów zdrowotnych. Badania epidemiologiczne wskazują, że co najmniej co 5 dorosły przynajmniej raz w swoim życiu przeżywa stan, który można rozpoznać jako depresję i który wymaga specjalistycznego leczenia.

Ostatnie badania wykazują, że w krajach wysoko uprzemysłowionych co trzecia osoba może cierpieć w swoim życiu na słabiej lub silniej wyrażony epizod depresji.

Depresja endogenna, depresja reaktywna, zespół depresyjny, zaburzenia depresyjne, choroba afektywna jednobiegunowa, choroba afektywna dwubiegunowa to rozpoznania, które dotyczą stanów chorobowych, w których głównym lub jednym ze składowych choroby (chor. afektywna dwubiegunowa) jest depresja o różnym nasileniu.

Są to stany chorobowe, WYMAGAJĄCE LECZENIA , a nie stany , które stają się przyczyną wstydu, poczucia winy i izolacji społecznej chorego.

Wizyta u lekarza psychiatry lub u psychologa nie wymaga skierowania !!
Poradnie Zdrowia Psychicznego znajdują się, w każdej większej miejscowości, a wizyty i przebieg leczenia jest objęty ścisłą tajemnicą lekarską.
Podczas leczenia nie obowiązuje również żadna rejonizacja.

Najczęściej zgłaszane dolegliwości przez chorych to :

poczucie ciągłego zmęczenia, ociężałości

utrata zainteresowań, "nic nie cieszy"

niechęć do pracy, wykonywania codziennych czynności

brak zadowolenia z życia, niechęć do życia

pogorszenie pamięci, trudności ze skupieniem uwagi przy czytaniu, oglądaniu telewizji

zamartwianie się (o dzień dzisiejszy, o przyszłość)

unikanie spotkań ze znajomymi

uczucie wewnętrznego napięcia, niepokoju

wczesne budzenie się, płytki sen

złe samopoczucie rano

brak apetytu, chudniecie

zaparcia, zasychanie w ustach

bóle, p.w. głowy, różnych grup mięśniowych

W okresie depresji nie powinno się podejmować ważnych decyzji, poza decyzją o leczeniu.
Pacjent powinien być aktywny na tyle, na ile pozwala mu nasilenie choroby.

Każdą normalną aktywność należy traktować jak sukces !!

Chory powinien starać się utrzymać pewne rytmy i przyzwyczajenia:
- pory kładzenia się spać i wstawania
- pory posiłków ("jedzenie przez rozsądek")
- codzienny spacer.

psiapsiaa · Wysłany: Niedziela 8:01:21, 29 Marzec 2009, Niedziela , 87 Temat postu:

DEPRESJA ENDOGENNA

Są to stany depresyjne występujące w przebiegu chorób takich jak choroby afektywne (jednobiegunowa i dwubiegunowa, nazywana dawniej psychozą maniakalno-depresyjną lub cyklofrenią) i zaburzenia schizoafektywne (psychoza schizoafektywna).
Przyczyny tej grupy chorób nie są dostatecznie poznane (wiązane są hipotetycznie z "podłożem endogennym").

Objawy
Depresja endogenna, typowa
Objawy podstawowe:

obniżenie nastroju - odczuwane przez chorych jako stan smutku, przygnębienia, niemożności przeżywania radości, szczęścia, satysfakcji; niekiedy jest to stan zobojętnienia, z niezdolnością przeżywania zarówno radości, jak i smutku

obniżenie napędu psychoruchowego, zahamowanie - przejawia się spowolnieniem tempa myślenia, osłabieniem pamięci, poczuciem niesprawności intelektu, spowolnieniem ruchów, niekiedy całkowitym zahamowaniem ruchowym (osłupieniem). U części chorych pojawia się niepokój ruchowy lub podniecenie ruchowe. Stan taki łączy się z dużym nasileniem lęku. U niektórych zahamowanie ruchowe i niepokój ruchowy mogą występować naprzemiennie

zaburzenia rytmu okołodobowego i objawy somatyczne - zaburzeniu ulegają p.w. sen i czuwanie. Następuje wyraźne skrócenie snu nocnego i jego spłycenie (wielokrotne budzenie się w nocy i wczesne budzenie się rano) lub zwiększona potrzeba snu w okresie dnia przy braku wyraźniejszych zaburzeń snu nocnego

charakterystyczne wahania samopoczucia chorych w ciągu dnia - najgorzej czują się we wczesnych godzinach porannych, natomiast po południu, a zwłaszcza wieczorem samopoczucie wyraźnie poprawia się

przejawem zmian hormonalnych są m.in. zaburzenia cyklu miesięcznego u kobiet (do zaniku krwawień włącznie)

bóle głowy umiejscowione w okolicy karku, potylicy lub bóle opasujące głowę (kask)

zaparcia

wysychanie błon śluzowych jamy ustnej

utrata apetytu

chudnięcie

lęk - wykazuje on falujące nasilenie, może osiągać znaczne nasilenie i ujawniać się w sferze ruchowej (podniecenie).
Lokalizowany jest często przez chorych w okolicy przedsercowej lub w nadbrzuszu (lęk przedsercowy)

Objawy wtórne depresji:
depresyjne zaburzenia myślenia

depresyjna, negatywna ocena siebie, swojego postępowania, zdrowia, pesymistyczna ocena teraźniejszości i przyszłości, perspektyw życiowych ("światopogląd depresyjny").
Jeśli treść ocen depresyjnych odbiega w sposób rażący od realiów, mówimy o urojeniach (np. katastroficznych, nihilistycznych, hipochondrycznych, urojeniach grzeszności, winy, kary)

zniechęcenie do życia, myśli i tendencje samobójcze

zaburzenia aktywności złożonej

zmniejszenie liczby i zakresu zainteresowań

obniżenie zdolności do pracy

osłabienie kontaktów z otoczeniem, izolowanie się

część chorych nie jest w stanie podołać obowiązkom domowym a nawet zapewnić własnych podstawowych potrzeb życiowych.

W skrajnych sytuacjach stan taki może stanowić zagrożenie dla życia.

Depresje atypowe (poronne, maskowane, subdepresje)
W stanach tych poszczególne objawy i cechy depresji wykazują małe nasilenie, niektóre nie występują.
Miejsce depresji zajmują inne objawy lub jedna grupa objawów określana jako "ekwiwalent depresji" lub "depresja maskowana".
Objawy są często jedynymi dolegliwościami jakie zgłasza chory.

Depresja bywa najczęściej maskowana przez:

bezsenność

nadmierna senność

bóle (p.w. głowy, neuralgia nerwu trójdzielnego)

zaburzenia lękowe (lęk przewlekły, napadowy)

natręctwa

jadłowstręt

okresowe nadużywanie alkoholu, leków

zespół dławicy piersiowej

zaburzenia motoryki przewodu pokarmowego, stany spastyczne dróg żółciowych

zespół "niespokojnych nóg"

świąd skóry
zobacz równiez : Podział ze względu na nasilenie depresji

--------------------------------------------------------------------------------

DEPRESJE PSYCHOGENNE

Są to stany depresyjne powstające w odpowiedzi na różnorodne niekorzystne sytuacje psychologiczne natury wewnętrznej (konflikty psychiczne), jak też zewnętrznej (pochodzenia środowiskowego).

Możemy je podzielić na:

depresje reaktywne (wśród nich depresje w reakcji żałoby)

depresje w przebiegu zaburzeń nerwicowych

depresje w przebiegu reakcji adaptacyjnych

Depresja reaktywna
Jest najbardziej reprezentatywną postacią depresji psychogennych. Powstaje w wyniku urazu psychicznego bezpośrednio poprzedzającego pojawienie się objawów depresji. Wspomniany uraz psychiczny to najczęściej "utrata" lub "strata" istotnych dla danej osoby wartości duchowych lub materialnych. Strata może dotyczyć zarówno wartości posiadanych, jak tez potencjalnych, możliwych do osiągnięcia, np.:

pozbawienie wolności lub jej zagrożenie

utrata najbliższych, zwłaszcza ich śmierć. Dotyczy to przede wszystkim współmałżonka, rodziców, dzieci, rodzeństwa. Również odejście osoby bliskiej (rozwód, emigracja) może spowodować reakcje depresyjną

straty materialne, zwłaszcza pojawiające się nagle (klęska żywiołowa, kradzież, bankructwo)

zawód emocjonalny związany z utratą pozycji zawodowej, społecznej (degradacja, przejście na rentę, emeryturę), a także zawód miłosny (choć nie tak często jak się powszechnie wydaje)

Depresja w reakcji żałoby

Depresje w reakcji żałoby są szczególną formą depresji reaktywnych. Śmierć osoby bliskiej to szczególna utrata, której nie można nigdy odzyskać. W przebiegu tej reakcji można wyróżnić kilka faz:

stan odrętwienia, zobojętnienia uczuciowego, niedopuszczania do świadomości, że najbliższa osoba odeszła na zawsze

występowanie u części osób żalu, rozpaczy, płaczu, u części jednocześnie złości i gniewu

typowa reakcja depresyjna z przeżywaniem smutku, lęku, skupieniem wszelkich przeżyć wokół osoby zmarłej, zaburzeniami snu.
Często stwierdza się zaburzenia aktywności złożonej. Jeśli taka reakcja trwa długo (miesiące, lata) wymaga bezwzględnie interwencji lekarskiej. W tym okresie często stwierdza się wyraźne pogorszenie stanu somatycznego.

Depresja nerwicowa
Mianem tym określa się p.w. przewlekające się i niezbyt nasilone stany depresyjne występujące w przebiegu zaburzeń nerwicowych. Pojawiają się one po dłuższym czasie utrzymywania się objawów nerwicowych, p.w. takich jak lęk, fobie, natręctwa.
Współczesne klasyfikacje zaburzeń psychicznych określają taki stan dystymią.
Depresja w przebiegu reakcji adaptacyjnej
Pojawia się na skutek istnienia przewlekłego urazu psychicznego, którym najczęściej bywa

przewlekły stres związany z praca zawodową (konflikty, nadmierne obciążenie pracą, duża odpowiedzialność)

przewlekłe konflikty w życiu rodzinnym

utrzymująca się trudna sytuacja materialna

izolacja, wyobcowanie w grupie społecznej

Objawy depresji psychogennych
W odróżnieniu od depresji endogennych nastrój rzadko ulega znacznemu obniżeniu. Często występuje rozpacz, płacz. Nie rzadko towarzyszy temu zniecierpliwienie, rozdrażnienie, konflikty z otoczeniem.
Chorzy roztkliwiają się nad sobą, swoim losem, wyrażają żal lub pretensje do innych, obwiniają za nieszczęścia, które ich spotkały. Nie stwierdza się depresyjnego zahamowania psychicznego.
Nie obserwuje się charakterystycznych dla depresji endogennej dobowych wahań samopoczucia. Samopoczucie (nastrój) może być zmienne, zależne od bieżących wydarzeń.
(zobacz: depresje endogenne / depresje objawowe / stopień nasilenia )

--------------------------------------------------------------------------------

DEPRESJE OBJAWOWE

depresje w schorzeniach somatycznych

depresje związane ze stosowaniem leków i innych substancji, w przebiegu zatruć, uzależnień

depresje w chorobach organicznych mózgu

Depresje w chorobach somatycznych.
Są częste u osób przebywających na szpitalnych oddziałach somatycznych (ok.20%), a jeszcze częstsze (30-40%) u pacjentów poradni ogólnych (oprócz psychiatrycznych). Część z nich to "maski" somatyczne depresji nie właściwie rozpoznane i traktowane przez lekarzy jako schorzenia różnych narządów (określane jako "nerwice narządowe", "nerwice wegetatywne"). Inną grupą pacjentów są chorzy, u których depresja jest wtórna do schorzeń somatycznych i neurologicznych (depresje objawowe).

Depresja może wystąpić w przebiegu takich chorób i zaburzeń jak:

choroby wątroby

choroby nerek

łuszczyca

reumatoidalne zapalenie stawów

toczeń rumieniowaty układowy

grypa

gruźlica

mononukleoza

niedobory witamin z grupy B

choroby nowotworowe

cukrzyca

nadczynność i niedoczynność tarczycy

nadczynność i niedoczynność przytarczyc

okres przekwitania

okres okołoporodowy

zespół napięcia przedmiesiączkowego

Należy pamiętać, że przewlekłość i uciążliwość każdej choroby, a szczególnie nieuleczalnej czy powodującej niepełnosprawność może prowadzić do pojawienia się objawów depresji (depresje psychogenne).

Depresje związane ze stosowaniem leków i innych substancji chemicznych

Depresja może pojawić się jako powikłanie w przypadku przyjmowania:

niektórych leków hipotensyjnych (obniżających ciśnienie krwi)

niektórych neuroleptyków (leków przeciwpsychotycznych)

leków sterydowych

środków hormonalnych, w tym antykoncepcyjnych

leków przeciwgruźliczych

leków przeciwnowotworowych

leków o działaniu amfetaminopodobnym

a także w nadużywaniu i uzależnieniu od alkoholu

w uzależnieniu od leków

w przewlekłym zatruciu ołowiem, talem

w przebiegu stosowania innych leków
Depresja w chorobach organicznych mózgu

Choroby ośrodkowego układu nerwowego mogące być przyczyną depresji:

miażdżyca naczyń mózgowych

stany poudarowe

niewydolność krążenia mózgowego

stany pourazowe (zwłaszcza uszkodzenie płatów skroniowych lub czołowych)

padaczka

choroba Alzheimera

pląsawica Huntingtona

choroba Parkinsona

stwardnienie rozsiane

zwyrodnienie wątrobowo-soczewkowe (choroba Wilsona)

guzy mózgu (zwłaszcza płata czołowego)

wodogłowie

--------------------------------------------------------------------------------

W ZALEŻNOŚCI OD STOPNIA NASILENIA MOŻEMY WYRÓŻNIĆ

1. Depresja łagodna (depresja poronna, subdepresja, depresja maskowana)

2. Depresja o średnim nasileniu - depresja umiarkowana

3. Depresja o dużym nasileniu - depresja ciężka

- bez objawów psychotycznych
- z objawami psychotycznymi

Depresja łagodna
- Depresja poronna (poronna, subdepresja, depresja maskowana, depresja atypowa)

W obrazie klinicznym dominuje jeden z objawów maskujący zespół depresyjny
bezsenność, czasami nadmierna senność,
czasami jest to przewlekły lęk lub lęk napadowy nazywany też ; stanami paniki
czasami taka depresja przypomina nerwicę lękową i tak też bywa rozpoznawana
czasami na plan główny wysuwają się obawy dotyczące układu krążenia ( pseudoangina pectoris)
lub przewodu pokarmowego (stany spastyczny i inne)
jako maska depresji mogą również występować różnorodne zespoły bólowe
(bóle głowy, bóle nerwów obwodowych - trójdzielny , kulszowy i inne)

Depresje atypowe moga również przyjmować obraz jadłowstrętu ze znacznym zmniejszeniem masy ciała

Subdepresja bywa również przyczyną nadużywania leków i alkoholu.

Depresja umiarkowana
Podstawowe objawy depresji wykazują średnie nasilenie, zniechęcenie do życia
wyraźne obniżenie funkcjonowania społecznego, zawodowego

Depresja ciężka
- bez objawów psychotycznych
dominuje smutek, zobojętnienie, spowolnienie, niekiedy lęk, niepokój,
często występują myśli i tendencje samobójcze
bardzo wyraźne zaburzenia funkcjonowania społecznego, niezdolność do pracy zawodowej

- z objawami psychotycznymi
objawy jak wyżej oraz:

urojenia winy, kary, hipochondryczne

może wystąpić zahamowanie ruchowe, niekiedy osłupienie depresyjne (stupor) lub

podniecenie ruchowe

--------------------------------------------------------------------------------

LECZENIE

Leczenie depresji jest przede wszystkim leczeniem farmakologicznym.

Istnieje wśród pacjentów opór przed lekami psychotropowymi. Wynika on z trudności w uznaniu depresji za chorobę, z obawy przed uzależnieniem i nieodwracalnymi skutkami działań niepożądanych, wreszcie z nieznajomości mechanizmu działania leków przeciwdepresyjnych.

Trudno jest przyjąć, że jakieś tabletki mogą zmienić przeżywanie smutku, beznadziejności czy winy, tak jak trudno przyjąć, że te odczucia wynikają z zaburzonej pracy połączeń pomiędzy komórkami nerwowymi.

Obawy związane z leczeniem są całkowicie nieuzasadnione.

Współczesne leki przeciwdepresyjne ( w Polsce dostępnych jest kilkanaście preparatów) mają wysoką skuteczność, nie uzależniają, są bezpieczne w stosowaniu i mają mało działań niepożądanych.

Ponieważ leki przeciwdepresyjne ujawniają swoje działanie
dopiero po pewnym czasie (4 - 6 tygodni !! )
konieczne jest systematyczne przyjmowanie leków przez dłuższy okres.

W celu utrwalenia efektów leczenia i zapobieganiu nawrotom leki powinny być przyjmowane jeszcze po ustąpieniu objawów depresyjnych. O tym jak długo, powinien zdecydować lekarz prowadzący.

Leczeniem uzupełniającym jest psychoterapia. Polega ona na stosowaniu różnych psychologicznych sposobów oddziaływania.
Podstawową formą jest rozmowa z odpowiednio przygotowanym terapeutą.
Istnieje psychoterapia indywidualna i grupowa. Formy psychoterapii różnią się podejściem teoretycznym, tak więc istnieje możliwość dobrania odpowiedniego jej rodzaju.

Podstawą skuteczności leczenia depresji jest dobra współpraca między lekarzem i pacjentem, wsparcie rodziny i przyjaciół.
Od postawy rodziny zależy bardzo wiele.
Nie powinno wymagać się od pacjenta "wzięcia się w garść", bo jego choroba polega właśnie na niemożności "wzięcia się w garść".

psiapsiaa · Wysłany: Niedziela 8:03:40, 29 Marzec 2009, Niedziela , 87 Temat postu:

S E R O T O N I N A

Czy ten tak miły z wyglądu związek chemiczny jest przyczyną Naszych nieszczęść ??

Naszego podłego samopoczucia ?
Naszych prób samobójczych ?

Wiekszość naukowców odpowiada ; tak i coś w tym pewnie jest.

Zebrałem kilka luźnych informacji z sieci, które przedstawiam poniżej.
Być może z czasem usystematyzujemy i pogłębimy tą wiedzę i będziemy dokładniej wiedzieli, co odbiera nam radość życia.
Na razie łykam prochy i idę spać, bo moje zapasy serotoniny uległy wyczerpaniu Wink

)

Pozdrawiam

1

Serotonina, C10H12ON2, 5-hydroksytryptamina, enteramina, 5-HT, hormon tkankowy, pochodna tryptofanu.
Jest wydzielana przez błonę śluzową jelit oraz neuroprzekaźnikiem w neuronach mózgowych. W tkankach obwodowych zwęża naczynia krwionośne i powoduje skurcz mięśni gładkich macicy i przewodu pokarmowego. Metylowe pochodne serotoniny mają działanie halucynogenne (omamy). Rozkład serotoniny jest katalizowany przez monoaminooksydazę (MAO). Serotonina ma wpływ na ośrodkowy i obwodowy układ nerwowy np.: działa przeciwdepresyjnie (depresja), jest odpowiedzialna za sen fizjologiczny.
2

Odgrywa znaczącą rolę w regulacji rytmu sen-czuwanie, procesach emocjonalnych i wyższych czynnościach nerwowych.
Niskie stężenia związane są z depresją, bezsennością, zachowaniami samobójczymi, wysokie - z pobudzeniem maniakalnym.
Zaburzenia sekrecji występuje również w chorobach psychicznych przebiegających z lękiem i natręctwami.
Główne obszary w mózgu:Jądra szwu rdzenia przedłużonego,Jądra szwu mostu Jądra szwu śródmózgowia
Szyszynka. Serotonina przekształcana jest tutaj do melatoniny odgrywającej znaczącą rolę w regulacji cyklu okołodobowego.
3

Dopamina i serotonina to substancje neuroprzekaźnikowe, które stanowią niesłychanie ważne czynniki dla popędu płciowego, dla fizycznej realizacji i seksualności.
Kierują bowiem naszym popędem i emocjami.
Przekazują impulsy nerwowe do mózgu, pobudzają go, podwyższają nasz nastrój i powodują uczucie przyjemności i euforii.
Serotonina działa silnie kurcząco na mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, a także występuje w ośrodkach sterujących snem oraz hamujących ból.
4

Serotonina bierze udział w przekazywaniu impulsów nerwowych między komórkami mózgu. Zbyt niski poziom tego neuroprzekaźnika zaobserwowano nie tylko u osób agresywnych, ale także np. w depresji.
Powstaje z tryptofanu, aminokwasu, który musi być dostarczony organizmowi z zewnątrz, w pożywieniu.
Najwięcej zawierają go soja, kasza manna, sery żółte, ale ilość aktywnej serotoniny w mózgu zależy nie tylko od tego, ile jest produktu wyjściowego do jej wytwarzania.
Znany jest mechanizm wyłapywania serotoniny uwolnionej z neuronu z powrotem do jego wnętrza, przez co mniej jest jej tam, gdzie ujawnia swą aktywność
5

Na temat biochemii agresji wiemy stosunkowo niewiele. Istnieje jednak sporo dowodów z badań na zwierzętach i na ludziach że neuroprzekaźnikiem szczególnie istotnym dla regulacji zachowań agresywnych o różnym nasileniu, od asertywności po gwałt, jest serotonina.
Na jej rolę w agresji zwrócono uwagę ponad ćwierć wieku temu, kiedy odkryto znacznie zmniejszony jej poziom w mózgu szczurów, które po dłuższym okresie izolacji stały się bardzo agresywne.
Od tego czasu przeprowadzono wiele doświadczeń z użyciem różnych gatunków zwierząt i rozmaitych sposobów manipulowania poziomem serotoniny w mózgu, które potwierdziły hipotezę o hamującej roli tego neuroprzekaźnika w agresji [patrz: W poszukiwaniu genu agresji, "WiŻ" nr 10/1996]. Także agresji ludzi.
Niskie stężenie metabolitu serotoniny w płynie mózgowo-rdzeniowym wykryto zarówno u dzieci, które torturują zwierzęta, jak i u ludzi skłonnych do impulsywnych ataków, wreszcie u samobójców (samobójstwo uważane jest za akt autoagresji).
W niektórych środowiskach medycznych w Ameryce uznano nawet, że poziom metabolitu serotoniny może stanowić dobry prognostyk zachowań agresywnych.
W ślad za tym w Narodowych Instytutach Zdrowia przeprowadzono spektakularne badania. Pozwoliły one z ponadosiemdziesięcioprocentową dokładnością przewidzieć, którzy spośród 58 agresywnych kryminalistów popełnią kolejne przestępstwo po wyjściu z więzienia.

6

Jest to amina biogenna, pochodna indolu.
Wystepuje i u kregowcow i u bezkregowcow, a nawet w roslinach (sliwki, ananasy, banany etc.).
U nas znajduje sie glownie w komorkach przewodu pokarmowego (tzw. komorki enterochromafinowe), trombocytach (plytkach krwi, ktore wychwytuja ja podczas przejkscia przez naczynia krwionosne jelit) i w ukladzie nerwowym, a zwlaszcza w rdzeniu przedluzonym.
Jest syntetyzowana z tryptofanu a metabolizowana do kwasu 5-hydroksyindolooctowego i 5-hydroksytryptofolu (szczegoly - "Biochemia" Harpera s. 391).

Dzialanie.
Kurczy naczynia krwionosne trzewi, nerek, mozgu, pluc, macicy, lozyska i pepowiny.
Rozszerza naczynia skory oraz naczynia miesni prazkowanych. Dziala na cisnienie krwi - najpierw je obniza, poprzez pobudzenie nerwu blednego za posrednictwem chemoreceptorow naczyn wiencowych (odruch Bezolda-Jarischa), a nastepnie pojawia sie wzrost cisnienia krwi z powodu wzrostu oporu naczyniowego i zwiekszonej objetosci wyrzytowej serca.
Nastepnie znow cisnienie spada (rozszerzenie naczyn w miesniach poprzecznie prazkowanych).
5-HT zwieksza perystaltyke jelita cienkiego, hamuje motoryke zoladka i jelita grubego. Kurczy oskrzela u astmatykow. Zmniejsza wydzielanie soku zoladkowego a zwieksza wydzielanie sluzu zoladkowego. Pobudza czusiowe zakonczenia nerwowe powodujac bol. Ponadto uwalnia tez kupe amin katecholowych.

Reasumujac - ustalono, ze 5-HT bierze udzial w funkcjonowaniu przewodu pokarmowego, procesach krzepniecia oraz mechanizmach czuwania i snu.
Macza tez paluchy w atakach migreny, astmie, wstrzasach i psychozach,
Duze ilosci 5-HT powstaja w przypadku zlosliwego rakowiaka. Aha, z 5-HT powstaje w szyszynce melatonina. Szczegoly - Farmakologia Kostowskiego, wydanie V, str. 130.

psiapsiaa · Wysłany: Niedziela 8:05:13, 29 Marzec 2009, Niedziela , 87 Temat postu:

Teksty, artykuły, doniesienia naukowe znalezione w sieci lub czasopismach
związane z depresją w szerokim tego słowa znaczeniu.
1 . Substancje odżywcze mózgu.
W jaki sposób zmobilizować mózg do optymalnej wydajności intelektualnej?
2 . Depresja sezonowa
3 . Jakie jest rozpowszechnienie samobójstw w Polsce?
4 . Nowy lek przeciwko nerwicom i lękom - preparat Maoni.
5 . Recenzja książki : Maria Jarosz, Samobójstwa, Warszawa 1997,

Substancje odżywcze mózgu.
W jaki sposób zmobilizować mózg do optymalnej wydajności intelektualnej?
Terapia psychiatryczna kojarzy się zazwyczaj z aplikowaniem pacjentom kolorowych tabletek. Niestety jest to prawda. Psychiatria interweniuje tam gdzie metody psychologiczne, są zbyt subtelne i zbyt słabe jak na miarę zaburzenia psychicznego, z którym muszą dać sobie radę. Cienka linia pomiędzy pacjentem psychologa i psychiatry, oddziela ludzi, którzy przy udziale terapeuty są w stanie wpływać na swoje stany psychiczne i neurobiologię mózgu, od takich, których wolna wola jest bardzo ograniczona, lub zbyt słaba. Terapie psychologiczne zakładające aktywny udział pacjenta w leczeniu muszą wówczas zostać zastąpione zewnętrznym oddziaływaniem omijającym świadomość danej osoby.

Sceny z życia szpitala psychiatrycznego, jakie możemy zobaczyć w filmie Przebudzenia ukazują cykl dnia rozpięty pomiędzy wydawaniem leków psychotropowych w porze śniadaniowej, obiadowej i przed kolacją. Choć obraz ten bardziej pasuje do narkomana niż do pacjenta, to jednak musimy sobie zdać sprawę z tego, że w obu przypadkach działają te same mechanizmy. Z tą różnicą, że narkoman ucieka od normalnego stanu świadomości, zaś pacjent właśnie do niego zmierza. Poza tym mechanizmy oddziaływania substancji chemicznych na psychikę są identyczne.

Leki psychotropowe zmieniają równowagę chemiczną mózgu wpływając na poziom określonych neurotransmiterów i substancji przekazujących informacje pomiędzy sąsiednimi neuronami. Układ chemiczny współdziała wraz ze strukturą połączeń neuronalnych i przekaźnictwem elektrycznym tworząc psychikę jednostki. Wprawdzie leki psychotropowe nie zmieniają tych połączeń, jednakże sprawują nad nimi meta kontrolę. To znaczy lek może wzmocnić lub osłabić istniejące już połączenia, regulując w ten sposób jego wpływ na psychikę i stan świadomości jednostki.

Metodą alternatywną, choć dużo bardziej ryzykowną jest neurochirurgia,ˇtechnika usuwania neuronów lub przecinania połączeń między nimi. Jest ona ryzykowna, ponieważ o efektach dowiadujemy się po zabiegu np. przecięcia spoidła wielkiego. Jeśli ktoś ma pecha to niestety neurochirurgia nie jest w stanie odwrócić skutków zabiegu. Terapia psychotropowa oddziaływuje na umysł pacjenta stopniowo, w każdej chwili można odstawić lek lub podać substancje blokujące jego działanie. Poza tym nie ma potrzeby oddziaływania mechanicznego na mózg pacjenta.

Jak powiedziałem leki psychotropowe wpływają na poziom neurotransmiterów w przestrzeniach międzysynaptycznych. Ilość tych substancji określa siłę połączenia między neuronami. Transmitery wyzwolone z neuronu presynaptycznego łączą się z receptorami neuronu postsynaptycznego, przekazując w ten sposób sygnał. Jeśli przyczyną choroby jest niedobór przekaźnika wówczas możemy go uzupełnić blokując wychwyt enzymów neutralizujących go w synapsie. Blokujemy tzw. wychwyt zwrotny. Na tej zasadzie opierają się leki przeciwdepresyjne hamujące wychwyt zwrotny noradrenaliny, serotoniny. Jeśli przekaźnika jest więcej, powstaje prawidłowy sygnał. Możemy mieć również do czynienia z sytuacją przeciwną,ˇkiedy przekaźnika jest zbyt dużo, jak jest w przypadku zespołu tikowego Touretta. Wtedy można zablokować receptory, co sprawi, iż sygnał będzie stłumiony.

Niestety siła leków psychotropowych jest również ich słabością. W całym ciele człowieka, w tym również w mózgu, istnieją ujemne sprzężenia zwrotne regulujące poziomy różnych substancji. Jeśli przy pomocy leków psychotropowych zwiększymy poziom neuroprzekaźnika wówczas uruchomimy mechanizmy kompensacyjne, obniżające jego działanie. Organizm działając na przekór terapii farmakologicznej, działa na przekór swoim interesom, choć w dobrej wierze. Chemiczna reguła przekory / samoregulacji jest najpoważniejszym problemem terapii lekami psychotropowymi. Uznając poziom przekaźnika za zbyt niski, zwiększamy go, jednakże organizm reaguje wszystkimi dostępnymi mu środkami zmniejszając jego oddziaływanie, na przykład poprzez zmniejszenie ilości receptorów postsynaptycznych. Z tego względu mamy do czynienia ze wzrostem tolerancji. Aby uzyskać ten sam efekt, musimy zwiększać stopniowo dawki leku.
Drugim problemem obok tolerancji, jest zespół abstynencyjny. Jeśli odstawimy lek,nowo uzyskana równowaga zostanie zachwiana, gdyż poziom neuroprzekaźnika w mózgu gwałtownie spadnie. Zanim mózg się wyreguluje mija czas, kiedy osoba cierpi efekty niedoboru przekaźnika. Oba efekty są znane każdemu, trening w piciu alkoholu powoduje powoduje wzrost odporności na jego przyjmowanie, próba rzucenia palenia przez osobę uzależnioną powoduje głód nikotynowy. Z tego właśnie względu alkohol oraz nikotyna są słabymi narkotykami. Łatwo wyobrazić sobie, jak silne są efekty uboczne działania silnych leków psychotropowych. Trzecim problemem, z jakim boryka się psychofarmakologia jest uniwersalna reguła mówiąca, że: różne neurotransmitery różnie działają w różnych sytuacjach na różne stany psychiczne.
Konkretny neurotransmiter może wywierać różne efekty na receptory różnych neuronów, różne efekty na receptory tego samego neuronu i podobne efekty na różne receptory tego samego neuronu. Nie jest,ˇwięc dziwne, że próby powiązania zaburzeń psychicznych z konkretnymi neuroprzekaźnikami nie przynoszą spodziewanych rezultatów, zaś oddziaływanie wybiórcze na konkretne neurony również jest bardzo trudne. Stąd właśnie bierze się problem z efektami ubocznymi.

Psychoterapia jest wciąż dziedziną rozwijającą się zaś pomoc pacjentowi sprowadza się do częściowego działania na ślepo metodą prób i błędów. Mimo całej niepewności coś jednak wiadomo w psychiatrii. W dalszej kolejności koleżanki szczegółowo przedstawią metody leczenia określonych zaburzeń, zaś na końcu opowiem o wpływie spożywanych pokarmów na kondycję psychiczną jednostki.

Substancje odżywcze mózgu

Przy całkowitej wadze zaledwie 1400 gram , co równa się dwóm procentom całkowitej wagi ciała mózg pochłania 20 procent dostarczanych naszemu organizmowi składników energetycznych oraz 20 procent wdychanego przez nas tlenu. Nasz mózg ma nienasyconą potrzebę otrzymywania witamin, minerałów, aminokwasów, glukozy i tlenu. Niestety większość ludzi, pamiętając jedynie o potrzebach ciała i żołądka, nie dostarcza swojemu mózgowi odpowiednich składników potrzebnych do jego rozwoju. Wielu niesłusznie uważa, że inteligencja, pamięć oraz ogólna sprawność umysłowa jest uwarunkowana wyłącznie genetycznie. Nie próbują, więc rozwijać możliwości swojego mózgu. Badania zaprzeczają tej teorii. Chociaż ilość neuronów mózgu jest ustalona przy urodzeniu, możliwości rozwoju przez całe życie wydają się być nieograniczone. Niezbędny jest jedynie odpowiedni trening intelektualny, oraz stworzenie warunków dla tego rozwoju. Kulturyści powiedzieliby, że do rozwoju mięśni potrzebna jest siłownia i odpowiednie suplementy białkowej.

Jak powiedziałem komórki nerwowe nie podlegają odnowie. Komórki przewodu pokarmowego reprodukują się, co dwa lub trzy dni, czerwone krwinki wymieniają się, co trzy, cztery miesiące, nawet komórki tkanki kostnej mają zdolność reprodukcji w odstępie od dwóch do pięciu lat. Mózg natomiast nie odnawia neuronów. Z biegiem czasu neurony mózgu akumulują produktu przemiany materii, co jest spowodowane działalnością destrukcyjnych atomów i cząsteczek zwanych powszechnie wolnymi rodnikami. Te cząsteczki niszczą ściany komórek oraz DNA, powodując przedwczesne starzenie się mózgu, a także złe funkcjonowanie komórek, utratę pamięci, zmiany osobowości, zmiany związane ze starzeniem się ustroju, udar mózgu i raka. Koniecznie, więc trzeba się nauczyć jak prawidłowo odżywiać i chronić stałą liczbę neuronów mózgu, ponieważ one nigdy się nam nie odnowią. Około 15 procent wydychanego przez nas tlenu łączy się z tłuszczami i innymi substancjami w mózgu, tworząc destrukcyjne wolne rodniki. Na szczęście mamy do dyspozycji cały arsenał antyutleniaczy w postaci składników odżywczych takich jak witaminy B complex, witaminy C i E, pierwiastki takie jak cynk i selen, aminokwasy jak L-cysteina oraz L-glutation. Te wszystkie składniki odżywcze mają zdolność neutralizowania wolnych rodników.

Należy przy tym wiedzieć, że żaden z leków psychotropowych, powszechnie używanych w Stanach Zjednoczonych, nie jest ukierunkowany na zwalczanie przyczyn niewłaściwego funkcjonowania neuroprzekaźników. Większość tych leków stymuluje jedynie czasowe uwolnienie neuroprzekaźników z istniejących zasobów, nie wpływając natomiast na ich wytwarzanie. Zdrowe składniki odżywcze, o których w dalszej części powiem więcej, są odpowiedzią na problem niedoboru neuroprzekaźników. Dostarczają mózgowi niezbędnych aminokwasów, witamin, składników mineralnych oraz substancji odżywczych, potrzebnych do wytworzenia odpowiednich ilości neuroprzekaźników. Kontrolując ilość i jakość składników odżywczych za pomocą odpowiednio dobieranych pokarmów i suplementów, można spowodować, że te składniki będą pracować dla nas w optymalny sposób, zwiększając energię umysłową, polepszając nastrój i kreatywność.

W jaki sposób zmobilizować mózg do optymalnej wydajności intelektualnej?

W kontroli nad pracą mózgu współzawodniczą dwa aminokwasy. Jednym z nich jest L-tyrozyna, której mózgu używa do syntezy neuroprzekaźników, noradrenaliny i dopaminy, koniecznych dla uzyskania jasności i szybkości myślenia, długotrwałej pamięci oraz poczucia równowagi i przytomności umysłu. Drugi to L-tryptofan, który mózg wykorzystuje do wytwarzania innego neuroprzekaźnika, serotoniny, odpowiedzialnego za spowolnienie reakcji, uczucie sytości po posiłku i wywołującej sen. L-tyrozyna znajduje się w produktach bogatych w białko, takich jak mięso, drób, owoce morza, fasola, soczewica. L-tyrozyna jest stymulatorem mózgu, natomiast L-tryptofan, który znajduje się w bananach, nasionach słonecznika, mleku działa obniżająco na sprawność umysłową.
Jeśli o poranku L-tyrozyna dotrze do mózgu przez L-tryptofanem spowoduje, że będzie on optymalnie funkcjonował przez cały dzień. Jeśli jednak L-tryptofan dotrze do mózgu pierwszy, będzie stymulował wytwarzanie serotoniny, co spowoduje obniżenie wydolności umysłowej a mózg zacznie się zamykać nawet w środku dnia.

Jeśli więc chcemy stymulować umysł przez L-tyrozynę, powinniśmy na śniadanie spożyć żywność bogatą w białko, zanim weźmiemy do ust kęs żywności bogatej w węglowodany, czyli cukry. W białku zwierzęcym i roślinnym znajduje się mnóstwo L-tyrozyny, natomiast niewielkie ilości L-tryptofanu. Ponadto L-tryptofan potrzebuje węglowodanów,ˇaby dostać się do mózgu. Tak, więc rano spożywamy białko natomiast wieczorem, przed snem węglowodany, które pobudzą syntezę serotoniny.
Jeśli na przykład powstrzymamy się od jedzenia makaronu i tym podobnych produktów aż do wieczornego produktu, osiągniemy najwyższą energię umysłową podczas dnia, a ponadto L-tyrozyna zminimalizuje skutki stresu. Dobroczynne, relaksujące skutki L-tryptofanu odczujemy wieczorem, kiedy nadejdzie czas odpoczynku i snu.
Węglowodany są również potrzebne do uzyskania optymalnej wydajności umysłowej, aczkolwiek po spożyciu produktów bogatych w białko. Główny pokarm mózgu stanowi glukoza. Nasz mózg stale potrzebuje glukozy, która dostarcza mu energii potrzebnej do wszystkich jego funkcji: myślenia, zapamiętywania, rozwiązywania problemów. Węglowodany proste, takie jak rafinowany cukier i mąka dają organizmowi szybki zastrzyk glukozy, po którym następuje ostry niedobór. Ogólnie biorąc, lepsze są węglowodany złożone, ponieważ rozkładają się wolniej. Jak powiedziałem zasadniczą sprawą jest wybranie odpowiedniej pory dnia na spożycie węglowodanów. Dzień powinien się rozpoczynać od zjedzenia produktów bogatych w białko, zaś podczas przekąsek powinniśmy uzupełniać menu żywnością bogatą w węglowodany złożone, aby utrzymać poziom glukozy we krwi.

Aby przemóc ospałość umysłową, podnieść nastrój, uzyskać większą jasność umysłu, szczególnie, jeśli czeka nas wyczerpująca praca lub nauka, możemy używać naturalnych składników odżywczych usprawniających pracę mózgu. Składniki te ułatwiają przepływ krwi do mózgu i pomagają chronić go przed wolnymi rodnikami. Badania naukowe wykazały, że składniki odżywcze przedłużają życie zwierząt laboratoryjnych o 30-50 procent.

psiapsiaa · Wysłany: Niedziela 8:06:40, 29 Marzec 2009, Niedziela , 87 Temat postu:

Depresja sezonowa

Depresja zimowa

Wiele osób w sezonie jesiennym i zimowym skarży się na zmęczenie i senność, chandrę lub też wyraźne obniżenie nastroju. W nocy śpią one dłużej, pomimo to stale skarżą się na niewyspanie i z upływem dnia marzą tylko o powrocie do łóżka. Wzrasta łaknienie, szczególnie rośnie apetyt na słodycze. Nadmierne spożywanie batoników, czekoladek i innych łakoci prowadzi do przyrostu wagi. Są to bardzo charakterystyczne cechy depresji zimowej. Istotne jest, iż uczucie ciągłego zmęczenia przeważa nad przeżywaniem smutku - w pewnych przypadkach depresja sezonowa może przebiegać bez przygnębienia!

Jakie jest rozpowszechnienie depresji sezonowej?

Ocenia się, że około 10% społeczeństwa odczuwa mniej lub bardziej nasilone objawy depresji sezonowej. Najczęściej rozpoczyna się ona w trzeciej dekadzie życia, nie występuje po 55 roku życia. 2-3 razy częściej występuje u kobiet. Częstość występowania tej formy depresji rośnie wraz z szerokością geograficzną - jest to związane ze zmniejszaniem się długości dnia oraz ilości dni słonecznych w czasie roku. Depresja sezonowa może występować również u dzieci. Objawia się trudnościami we wstawaniu z łóżka, zasypianiu na lekcjach i trudnościami w nauce, skargami na ciągłe zmęczenie, wagarowaniem; dzieci stają się bardziej kapryśne i apatyczne.

Co powoduje depresję sezonową?

Wydaje się, że u osób cierpiących na tą przypadłość następuje rozstrojenie się zegara biologicznego regulującego procesy życiowe człowieka. Winą za rozregulowanie zegara biologicznego obarcza się zmniejszenie ilości światła i krótszy dzień w okresie jesienno-zimowym.

Czy depresja sezonowa powinna być leczona?

Opisane objawy ustępują zwykle wiosną żeby nawrócić w okresie jesienno zimowym. Jeżeli powtarzają się regularnie przez kolejne lata i utrudniają codzienne funkcjonowanie powinny być leczone przez psychiatrę.

Jak leczy się depresję sezonową?

Obecnie uważa się, że najbardziej skutecznym leczeniem jest fototerapia. Osoby cierpiące na depresję sezonową mogą jej zapobiegać w okresie jesiennym stosując zabiegi światłolecznictwa profilaktycznie. Pracownie fototerapii znajdują się w Klinice Psychiatrii i Psychoterapii ŚAM w Katowicach, IpiN w Warszawie i AM w Gdańsku, ponadto wiele oddziałów psychiatrycznych dysponuje lampami do prowadzenia zabiegów. Skuteczne może być łączenie leczenia światłem z lekami przeciwdepresyjnymi. Aby uzyskać pomoc należy zwrócić się do lekarza psychiatry.

Czy istnieją inne sezonowe zaburzenia nastroju?

Opisano również depresję letnią. Objawy depresyjne, które nawracają latem wydają się być związane ze wzrostem temperatury i wilgotności powietrza. Stąd wydaje się, że przebywanie w chłodnym i suchym pomieszczeniu może poprawić samopoczucie podobnie jak leczenie światłem w depresji zimowej.

Autor: lekarz psychiatra Marek Krzystanek Recenzent: dr hab. n. med. Irena Krupka-Matuszczyk