Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

Heloiza1986

Właściwie już nawet nie wiem, co chciałam napisać.
Zacznę więc może od tego, że szukam pomocy, która będzie abstrahować od konieczności przyjmowania leków czy odwiedzenia psychiatry. Nie jestem uprzedzona, trzy lata temu również cierpiałam na depresję i udało mi się z niej wyjść, dzięki leczeniu na dziennym oddziale psychiatrycznym, oraz przyjmowaniu leku effectin. Wówczas jednak nie studiowałam, teraz jestem studentką dwóch kierunków w trybie dziennym. W gabinecie psychiatrycznym pojawiłam się, jeśli dobrze pamiętam, na przełomie listopada i grudnia 2008 roku od tego czasu przez dwa miesiące przyjmowałam cital. Potem zrezygnowałam, podobnie jak z wizyt u tegoż "lekarza"... Wolę nie rozwijać jednak tej kwestii. Nie jestem przeciwniczką leków, ale nie mogę ich przyjmować z tego powodu, iż zaciemniają one mój umysł (zresztą, najzwyczajniej w świecie nie mam na nie pieniędzy). Uniemożliwiają studiowanie, jak zresztą i sama choroba..., która jak mniemam, nie jest teraz tak rozwinięta jak trzy lata temu. Jednak czuję się coraz gorzej. 10 miesięcy temu uległam wypadkowi i miałam uraz głowy. Dość długo miałam ograniczone możliwości ruchowe, nadal nie mogę uprawiać żadnego sportu (miałam operowane kolano). Obniżony nastrój pojawił się już podczas wakacji. We wrześniu, przeżyłam poważne rozczarowanie emocjonalne (beznadziejnie to brzmi), czas jakiś karmiłam się Relanium, by móc spać, próbowałam się wówczas zabić, ale nie miałam szczęścia, znalazła mnie koleżanka, więc pozostały mi jedynie dwie blizny na wewnętrznej stronie nadgarstka. Myślę, że to (naprawdę gigantyczne) rozczarowanie było tylko przypieczętowaniem pasma nieszczęść mojego życia. Najgorsze było jednak to, że po wyjściu ze szpitala nie byłam absolutnie w stanie chodzić o kulach, zostałam sama w wynajmowanym mieszkaniu, bez niczyjej pomocy, bardzo słaba fizycznie. Nikt z rodziny, po wypisaniu mnie ze szpitala nawet nie zadzwonił by zapytać jak się czuję, gdzie jestem. Nie poprosiłam ich o pomoc, bo rodziny nie powinno się prosić o pomoc w takiej sytuacji. Nie udawałam jednak że wszystko jest okej, czekałam na gest z ich strony. To były najgorsze dni mojego życia. Kiedy miałam 15 lat straciłam rodziców, wcześniej nie było lepiej, bo moi rodzice byli chorzy, na alkoholizm, i ich cierpienie stawało się moim cierpieniem. Byłam w jakimś sensie wykluczona z grup rówieśniczych i to było jedynie preludium do obecnej samotności. Akceptuję to. Choć mam mnóstwo znajomych, jestem raczej lubiana, to jednak nie mam przyjaciół. kiedy byłam jeszcze dzieckiem, często zostawałam sama z moim wujkiem, to nie były przyjemne momenty, koledzy mojego ojca podczas libacji alkoholowych też lubili moje towarzystwo. Rok po śmierci rodziców zachorował mój młodszy brat, który mieszkał u dziadków. Anemia aplastyczna. Leczenie trwa do dzisiaj. Po śmierci rodziców, zamieszkałam u dziadków, bo tam zawiozła mnie kobieta z opieki społecznej, a babcia nie potrafiła odmówić. To również było dalekie od sielanki, lecz miałam możliwości edukacyjne. Wyjechałam potem na studia.
Obecnie nie chcę umierać, ale ciągle (znów...) tracę sens. Żyję głównie w swoim towarzystwie i dojmującej atmosferze smutku. Staję się coraz mniej aktywna, nie jest jeszcze źle, do niektórych rzeczy jestem w stanie się zmusić, ale chyba mi się nie polepsza. Potrzebuję dużo snu, więcej niż zwykle. Coraz więcej czasu spędzam na bezczynności lub śnie. Nie bardzo pamiętam jakie są moje cele życiowe. Nie odczuwam radości, nic mnie nie cieszy, nie pamiętam, kiedy ostatni raz się śmiałam. Przestają cieszyć mnie moje ukochane niegdyś studia, coraz mniej rzeczy mi się udaje. Zasypianie zajmuje mi więcej czasu, wracam do punktu wyjścia z jesieni 2008. Nie mam nikogo, z kim dzielę się swoim życiem, żyję, jak już pisałam, tylko w swoim towarzystwie. Często pojawiają się łzy w najmniej oczekiwanym momencie, np. na uczelni...
Piszę tą wiadomość już trzecią godzinę. Jestem bardzo zmęczona. Porzuciłam z tego powodu śpiew, moją pasję, ale chyba dawną. Chciałabym się z kimś zaprzyjaźnić, wyjść z tego marazmu, lecz nie wiem jak i czy jest to nadal możliwe. Chciałabym umieć dawać, a nie tylko brać, ciągle tylko potrzebować pomocy. Jestem naprawdę bardzo zmęczona, choć mam 22 lata. Nigdy, nikt o mnie tyle nie wiedział.
Anonimowość, to wielka rzecz.
Jesli umieściłam tego posta w niewłaściwym miejscu, nie usuwaj go proszę, lecz przenieś w odpowiednie miejsce.

Malgorzata_

witaj Heloizo,

przykro mi, ze mialas w swoim zyciu tyle zlych przezyc....

Nie chcesz sie leczyc a z pewnoscia masz nawrot depresji, ona sama nie przejdzie..przydalaby Ci sie psychoterapia, dowiedz sie, jakie masz mozliwosci bezplatnej psychoterapii w swoim miescie...

Psychoterapia jest o tyle dobra, ze pozwala nabrac dystansu do tego
co bylo zle w naszym zyciu, uwalnia nas z poczucia bycia ofiara,
osoba pokrzywdzona przez los....

Tu na forum jak rowniez na czacie w pokoju depresja spotkasz osoby z depresja czy innymi problemami, warto z pewnoscia porozmawiac i wymienic doswiadczenia....Jest tu wiele osob mlodych, moze z kims sie
zaprzyjaznisz...

Pozdrawiam Cie serdecznie i zycze duzo sil i pozytywnych mysli....

psiapsiaa

Ktos,kto zacząl wątpić,powiedzial kiedys;To prawda ,ze po smutku przychodzi radosc,ale po radosci znow przychodzi smutek;Po kazdej jesieni przychodzi zima.Ale po kazdej zimie przychodzi wiosna.Jesli bedziesz oczekiwal tylko tego jednego-nie unikniesz rozczarowania.Jesli otorzysz sie na wszytsko,co niesie zycie-poczujesz jego smak.Madrosc nie polega na rezygnacji z tego czego sie pragnie,ale na przyjmowaniu tego,co przychodzi

psiapsiaa

Wielkanocną radość ślę dla Was dziś, którą śpiewa każdy ptak i kwiat, i liść,
którą wiosna niesie dla każdego z nas
z cudem Zmartwychwstania w ten niezwykły czas.
Wielkanocne szczęście ślę w piosence Ci, niechaj rozpromieni Twe troski i łzy,
niechaj w twe serce Wielkanocna pieśń wniesie wielką radość i nadziei treść.
Wielkanocne święta niechaj w domu waszym rozgoszczą się Zmartwychwstania blaskiem i spokojem,
niech się wszystkie serca miłością podzielą,
Wielkanocną pieśnią, cudem i nadzieją .

psiapsiaa

Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć
Zamiast dmuchać na zimne
Na gorącym się sparzyć
Z deszczu pobiec pod rynnę
Trzeba marzyć

Gdy spadają jak liście
Kartki z dat z kalendarzy
Kiedy szaro i mgliście
Trzeba marzyć
W chłodnej, pustej godzinie
Na swój los się odważyć
Nim twe szczęście cię minie
Trzeba marzyć

W rytmie wietrznej tęsknoty
Wraca fala do plaży
Ty pamiętaj wciąż o tym
Trzeba marzyć
Żeby coś się zdarzyło
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość
Trzeba marzyć...

/Jonasz Kofta/

[link widoczny dla zalogowanych]
pozdrawiam serdecznie

DELFINEK

WITAM....POZDRAWIAM....

Malgorzata_

witaj heloizo,

pozdrawiam Cie cieplo i przytulam....badz z nami...

DELFINEK

WITAM I MYSLE O TOBIE.... Smile

psiapsiaa

Pozdrawiam serdecznie.. zycze duzo zdrowka Smile

psiapsiaa