Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[Pulsarka]

To jednak prawda, że w depresji człowiek tak naprawdę pozostaje sam. Sam ze swoimi myślami, strachami, beznadzieją, niskim poczuciem własnej wartości... sam ze sobą... Zdaje sobie sprawę, że teraz wiele rzeczy odbieram zbyt personalnie i w skrzywionym odbiciu, w krzywym zwierciadle, ale... no właśnie to ale... Często, praktycznie bez przerwy, czuję się sama, samotna, opuszczona, wyizolowana. Wiem, że to raczej stan mojego umysłu u pokrętnego myślenia, ale tak się właśnie czuję i właśnie teraz najbardziej potrzebuję akceptacji i wsparcia- bez oceniania, krytyki mojego postępowania czy myślenia. Czasami robię coś by zająć myśli, szukam ucieczki od depresji, która jednak zawsze mnie dopada i szukam ucieczki od piekielnego poczucia bezradności i bezsensu. Chyba zaczynają już mnie uważać za niezrównoważoną psychicznie ale tak to właśnie działa. Cholerna depresja... Codziennie zmuszam się do wstawania z łóżka, do wyjścia z domu, do robienia codziennych rzeczy... to takie trudne. Najtrudniejsze jednak jest uśmiechanie się, kiedy dusza wyje. Tak ciężko to wyrazić. Nikt z mojego otoczenia nie wie, co się we mnie dzieje. Ech- mówią, że myślenie nie boli- jakże się mylą ci którzy tak twierdzą. Jestem sama- ze swoją samotnością, myślami, depresją. Tak bardzo sama. Płacz nie przynosi ulgi, a jednak płaczę. Myśli bolą, a jednak myślę. Życie nie ma sensu, a jednak żyję. Dlaczego? Chyba tylko dlatego, żeby nie robić innym kłopotu, nie wbijać ich w poczucie winy. Nie boję się śmierci- ona zabija myśli. Nie potrafię marzyć, nie potrafię się cieszyć, nie potrafię żyć, nie potrafię umrzeć. Nie mam na nic sił. Boję się... Tak bardzo się boję... ;(

[tabo]

nie jestes sama

my tez sie boimy

i pomagamy sobie