Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[liliputek]

halcion....miłego...

[NiEwAzNyAvE]

Jestem...

Chociaz tak jakby mnie nie było...

Czytam...

Pozdrawiam...

[stefan]

...

[liliputek]

...

[-}Mia{-]

...=)...

[liliputek]

jetem jece

[Halcion]

Witam Was, Kochani... Ja też jestem znowu...

Nie jest mi ostatnio łatwo.
Wróciłem do pracy, próbuję się w niej na nowo odnaleźć.
Czasami mam jakiś skok pozytywnych uczuć / nastrojów,
ale zaraz wpadam w otchłań zwątpienia i rozpaczy,
z której próbuję się wydostawać
Lekami i zmuszaniem się do pozytywnego myślenia.
Często po prostu pocieszam się,
że będzie dobrze.
Że słońce w końcu zaświeci.
Że podniosę się i pokonam choć część problemów.

Przepraszam, że tak rzadko teraz zaglądam na Forum.
Ale postaram się i to zmienić.
Tak jak próbuję zmienić swoje życie
i mroczną aurę, w jakiej jestem zatrzaśnięty.

Tak jak chory w szpitalu musi jeść na siłę
(jedzenie "z rozsądku" - jak mi rzekł lekarz,
kiedy w szpitalu nic nie jadłem i oddawałem pełne talerze) -
- tak i ja muszę próbować odżywiać moją duszę, psychikę
Tą garstką pozytywnego myślenia,
na jakie mnie jeszcze stać...

Bardzo pozdrawiam!

[liliputek]

Halcion... ja wierzę, że to słońce naprawdę kiedyś zaświeci...
wierzę że masz wystarczająco siły aby pokonać samego siebie
aby mocno żyć...

ściskam...

[Halcion]

Życie człowieka nie znającego depresji,
zadowolonego z życia i siebie
Jest urozmaicone...
Dziś się śmieje - jutro płacze -
tak jak noc przeplata się z dniem...
Ciepło z zimnem...

Życie człowieka pogrążonego w tej chorobie
Przypomina życie na biegunie...
Albo słońce nie zachodzi w ogóle
Albo znika na dobre.
A świat jest i bez tego lodowaty i nieprzyjazny...
"Zimny jak lód... Obojętny jak głaz..."

Pozdrawiam Wszystkich!

[W_ostatniej_chwili]

Witam.
Jestem tu od nie dawna.
Podziwiam twój potok.
Mnie brak takiego impulsu swobody.
U mnie to chyba będzie trwać wieki.
Tak samo jak w moim życiu tak i tutaj.
Zwykle słucham innych, tych którzy opowiadają o swoim życiu, problemach
Ja zaś pozostaje często w ciszy, w zamknięciu.
Zakorkowany w bezludnej wyspie.
Często staram się być uśmiechnięty, staram się ładować innych.
Tak jakbym swoje problemy pozostawiał w domu.
Dopiero gdy wracam to zaczynam czuć to od nowa.
Nie mam depresji, ale na pewno nie mam swobody i spokoju.
Ale cóż, nie mam prawa narzekać.
Zawsze mogę mieć gorzej...
Pozdrawiam i znikam.
Cześć.