Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[Amarant]

wiem....
ja również czuję lęk....
każdego dnia.....

[Halcion]

Kiedyś pocałuję Słońce...
I ulecę w przestworza... Jak ptak...

...

[stefan]

jestem...

[Halcion]

Dziękuję Wam WSZYSTKIM, że jesteście...
Że zawsze mogę tu wejść
i z Wami w ten sposób się skontaktować...
Za godzinę muszę wyjść ze szpitala,
aby załatwić pewną sprawę w centrum...
Jej, jak ja się boję takiego wyjścia ze szpitala...
Jazda autobusem do pętli tramwajowej,
potem tramwajem aż do centrum...
A muszę jechać osobiście,
bo nikt tego za mnie nie załatwi
Nie znoszę czegoś takiego, boję się jak nie wiem.
Po prostu czuję się śmiertelnie zagrożony...
Tylko w szpitalu czuję się bezpiecznie.
I nic już na to nie poradzę...
A przebywanie gdzieś na zewnątrz sprawia,
że czuję cały czas, że grozi mi
jakieś wielkie niebezpieczeństwo...
Nie trafiają do mnie żadne racjonalne argumenty...
Ani ze strony p.doktor,
ani ze strony p.psycholog.
Boję się ludzi, otwartej przestrzeni,
ale też boję się bycia sam na sam gdzieś na zewnątrz,
wszystko jedno, czy w moim mieście,
czy tutaj, gdzie jestem obecnie...
Tylko w pomieszczeniach czuję się bezpiecznie.
Tam, gdzie mieszkam na stałe,
to nie wyciągnie mnie z domu nikt ani nic...
Zamykam drzwi na 4 spusty, gaszę telefon,
wyłączam dzwonek od drzwi...
Zamieniam po prostu mieszkanie
w niedostępną twierdzę...
W twierdzę nie do zdobycia przez nikogo...
Nawet komórka jest wyłączona.

Odcinam się od ludzi tak mocno,
na ile to możliwe -
aby stracili moc zadawania mi bólu...

Pozdrawiam wszystkich serdecznie - H.

[stefan]

[stefan]

pozdrawiam...


...

[Amarant]

[tabo]

odcinam się od ludzi tak mocno,
na ile to możliwe -
aby stracili moc zadawania mi bólu...

ale potem po tej burzy wyjdzie jakas tecza

[Halcion]

Tabo, jaki ładny avatar...

Nie mam ochoty na nic.
Oczywiście staram się wchodzić
na nasze Forum, kiedy tylko mam możliwość.
Ale ostatnio tracę ochotę na wszystko.
Nawet na to, aby tu cokolwiek napisać.

Tracę ochotę na życie.
I nie będę o tym mówił lekarzom na wizycie,
bo i tak mi nie uwierzą.
To wszystko, co robię -
- różne dyżury w szpitalu, które pełnimy,
uśmiechanie się do innych,
rozmawianie z innymi - to wszystko tylko pozory.
Bo wewnątrz jest zupełnie inaczej.
Moją duszę odzwierciedla mój avatar.
Dlatego zachowuję się tak,
aby nie przesunięto mnie przypadkiem
na ten koszmarny zamknięty blok,
gdzie przebywałem całe 2 miesiące.

Wiem, że i tak nic mi już nie pomoże.
Co prawda zachowuję w sobie jeszcze resztki nadziei,
ale tak naprawdę sam już nie bardzo wiem,
na co liczę...

[Amarant]

...