Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

Amarant

heh... ależ przewrotny ten Świat....
czasem dziwi mnie Twa nadzieja....
czasem współczuję w Twym smutku...
nie wiem, po co nam te lepsze chwile....
gdy i tak mamy wrócić na dno....

Halcion

Kiedy wydaje się,
że wszystko już stracone,
Wtedy ktoś albo coś wysyła ku tobie
promień nadziei,
zanim czarna rozpacz
powlecze mrokiem twoje oczy...

Pamiętaj...

Pamiętajmy wszyscy...

Halcion

Czasami bywa tak,
że zdaję się,
że nie wytrzymam tego wszystkiego.
Że oszaleję i zacznę krzyczeć,
albo zrobię krzywdę sobie,
albo komuś innemu...
Moja Mama jest poważnie chora,
i boję się, że to ... (wiadomo co chodzi do tyłu)... Sad

Czasami głupieję całkowicie,
miotając się po korytarzach szpitalnych,
udzielając się w różnych pracowniach,
lub ucinając kilkudniową głodówkę
patologicznym obżarstwem,
by potem leżeć godzinami,
i chorym spojrzeniem kontemplować sufit,
w chorym poczuciu winy, że
"Od jutra to już na pewno post ścisły..."
Czasami mam ochotę znowu iść pod prysznic,
podwiązać przegub ręki,
i ciachnąć się solidnie żyletką,
jak wtedy, 1-go czerwca...
Ale nie mam już na to sił...
Samobójstwa nie należy traktować
jako przelotnej zachcianki czy kaprysu...
Do tego dojrzewa się tygodniami,
a czasem i miesiącami...
A ja nie po to siedzę na bloku
Rehabilitacji Psychicznej,
aby znowu wrócić na któryś z tych
cięższych oddziałów,
i to prosto w pasy...
Tyle tylko, że jestem już
kompletnie skołowany...
I czuję, że jeżeli dalej tak pójdzie,
to znowu załamię się na dobre,
bo i tak już ciągnę resztkami sił.
Jestem totalnie skołowany -
chyba przez leki,
przez tę wieczną chorą przeplatankę
głodówek i obżarstw,
przez chorobę mojej Mamy...
przez swój pobyt w szpitalu...
Przez wieczne lęki,
które trawią mnie o każdej porze dnia...
I po prostu jeżeli to się nie zmieni,
to chyba znowu popełnię
jakąś kolejną straszną głupotę,
i koło znowu się zamknie...

Tak. Znów chory potok
chorych bezładnych myśli,
przesyconych na wskroś
paraliżującym lękiem...

Boję się. Boję się...
I niestety nic na to nie poradzę...

Sick of life & myself...

Amarant

.....

stefan

...

Halcion

Tak, Amarancie - masz 101% racji...

Jestem znowu w szpitalu,
i najchętniej zostawałbym tu i na weekendy,
gdybym tylko dostał odpowiednie silną
dawkę leków nasennych...
I pogrążył się w śnie,
podobnym do tego, w jaki
zapadają niedźwiedzie...

Jakie to wszystko jest skomplikowane...
Od ok.10 dni mam coraz większego doła,
i jak dalej tak pójdzie,
to w końcu chwycę żyletkę,
i znów się pochlastam po żyłach nadgarstka.
Wiem jednocześnie, że na pewno
przemawia przeze mnie egoizm,
ale co mam poradzić na mój aktualny stan...
Lęki+depresja nawiedzają mnie teraz
coraz częściej i coraz bardziej intensywnie...
I nie mogę temu zapobiec sam...
Chociaż bardzo bym chciał...
Co prawda dużo ludzi mnie pociesza,
że nie jest to moja wina, że jest ze mną tak
a nie inaczej,
ale takie tłumaczenia jakoś do mnie nie trafiają...
Czuję się winny i jednocześnie to chroniczne
uczucie pustki+beznadziei przygniatają mnie
do tego stopnia, że nie potrafię temu
w żaden sposób zapobiec...
Próbuję korzystać z "wolnych wyjść" i przepustek,
ale efekt jest taki, że czy to w szpitalu, czy w domu
prawie nigdzie nie wychodzę,
ponieważ czuję się zagrożony i tak napiętnowany,
jakbym był człowiekiem nawet nie lll a V kategorii.
Przeraża mnie perspektywa przyszłości,
w ogóle nie radzę sobie z dniem dzisiejszym,
a co dopiero snuć jakieś dalekosiężne plany...
Lęk stał się nieodłącznym towarzyszem mojego życia,
i jedynie w nocy, kiedy zapadam w sen,
odczepia się ode mnie.
Chcę wyzdrowieć psychicznie,
aby być takim, jakim byłem jeszcze przed 5-ma laty;
pełnym ufności do świata+ludzi człowiekiem...
Ale kiedy dławią mnie wieczny lęk+beznadziejność,
powoli zaczynam w to wierzyć,
moja nadzieja gaśnie, tak jak wieczorem
nieuchronnie musi zgasnąć słońce,
bo nawet najdłuższy dzień ma kiedyś swój koniec...
Ale staram się wierzyć przynajmniej w to, że kiedyś
może nadejdą takie dni, kiedy moja wiara
w lepsze jutro stanie się na tyle silna,
aby ją pochwycić tak, jak tonący chwyta łyk powietrza,
kiedy na moment udaje mu się wynurzyć z wodnego piekła...

Halcion, ty egoisto - uwierz w siebie+swoje siły.

Amarant

smutam razem z Tobą.....
Halcionie...

tabo

jeszcze przyjdzie lepszy czas

nic nie trwa wiecznie, nawet choroba

choc czasem trudno sie z nia rozstac
bo jak wyobrazic sobie jak to bedzie inaczej

ale bedzie inaczej

Halcion

Boję się.
Boję się do tego stopnia,
że mam dziś prywatną wizytę u dentysty,
a ja muszę teraz zażyć proszek na uspokojenie.
Ale bynajmniej nie ze względu na zabieg -
dentysty nie boję się od dawien dawna...
Skoro potrafiłem ciąć się żyletkami, skaryfikowałem ramiona,
podciąłem dwukrotnie żyły,
to czegóż mógłbym się bać u dentysty... <puka się w czoło>
Boję się po prostu samej perspektywy wyjścia z domu
i zetknięcia z ludźmi.
Boję się wyjść z domu. Jak zawsze.
Dom/szpital są jedynymi miejscami,
gdzie czuję się teraz bezpiecznie.

Pozdrawiam serdecznie wszystkich - H.

Halcion

Szkoła potrafi być gorsza niż zakład karny...
Bo w szkole można być poniżanym
i skazanym na ostracyzm
zupełnie legalnie...
Obojętnie, czy się jest uczniem, czy nauczycielem...
Tym się właśnie różni szkoła od paki...
Ja również nienawidzę -----> szkoły... Jak mało kto...
Jak ja jej nienawidzę i się jej lękam, to wiedzą tylko 2 osoby -
ja i Bóg...