Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

Amarant

dziękuję.... że pamiętasz....
jednak czy warto pamiętać...?

Halcion

Od 2 dni jestem z powrotem w szpitalu,
i widzę, że z dnia na dzień jest coraz gorzej.
Już przed przepustką było nieciekawie,
ale sądziłem, że te 2 dni w domu
wpłyną na mnie jakoś pozytywnie
i aktywizująco...
No i przeliczyłem się.
Wcale nie jest dobrze.
Wręcz przeciwnie - jest z dnia na dzień coraz gorzej.
Ożywają stare lęki i wspomnienia,
a mnie z powrotem zaczyna gnębić
taka potworna niemoc psychofizyczna, niemoc ducha.
I do tego te upiorne letargi, kiedy
zapadam się w samym sobie i odcinam się
nieświadomie od otoczenia, pogrążając się
w chorym świecie swoich chorych myśli...
Wtedy nie odzywam się do nikogo,
i też nie pamiętam, kto i co do mnie mówi...
Stale prześladuje mnie poczucie ponadczasowej beznadziei
i braku szans na wyjście z obecnego stanu...
I do tego to bezustannie prześladujące mnie przekonanie,
że jestem za gruby,
a co za tym idzie - albo stosuję całodniowe głodówki,
albo dla odmiany -
ulegam pokusie jedzenia i potem mam
koszmarne wyrzuty sumienia,
i ogarnia mnie przerażenie, że jutro
spodnie, które noszę, staną się jeszcze bardziej ciasne.
To wszystko mnie tak bardzo dołuje,
że chodzę totalnie skołowany i przybity.
Zaczynam nienawidzić samego siebie.
Przestaję powoli wierzyć w świetlaną przyszłość,
jaką jeszcze przed tygodniem namalowałem
na zajęciach z psychorysunku.
Wcale nie opuszczam tego ciemnego tunelu
z napisem "no more depression" - wręcz przeciwnie -
on mnie coraz bardziej wsysa w swe mroczne czeluści...
Nie ma narazie lekarza prowadzącego,
zatem nie mam się do kogo zwrócić o pomoc.
Dlatego jedyną pociechą, kiedy czuję się
cokolwiek lepiej, jest możliwość pójścia
do pracowni komputerowej,
aby przynajmniej na szklany ekran
przelać tę całą rozpacz,
która tak mnie dręczy...

Wiem, że to wszystko, co piszę,
jest na pewno w pewnym stopniu odbiciem mojego egoizmu,
i to mnie jeszcze bardziej pogrąża...
Ale jak mogę pomagać innym, skoro
sam czuję się tak źle...
Przecież ja nie chcę tak się czuć,
przecież chciałbym funkcjonować tak, jak przed
5-ma laty, kiedy tyle rzeczy sprawiało mi radość
i umiałem pomagać innym, czerpiąc z tego radość.
Jeżeli mnie nie jest dane żyć w szczęściu,
to próbowałem pomagać innym,
ale ta choroba wszystko we mnie zburzyła
i nadal burzy...

Ale przecież to nie jest moja wina;
dałbym wszystko, co posiadam,
aby powrócić do stanu psychicznego
sprzed 2002 roku...

Przecież nie chcę dalej tak żyć...!

Amarant

......

Justyna3550

Witam, pozdrawiam, życzę powodzenia.

cytrynka · Gość

przytul

stefan

...jestem chyba... czytam niewidzacym wzrokiem...
gdzies bladze na granicaach postrzagania zmyslowego...
staram sie myslec ... moze mysle inaczej ...
w jakis abstrakcyjny sposob... czasem tak mam...
jakies moje odmienne stany swiadomosci...

wybaczcie ze pisze co mysle...

czy jestem chory z myslenia...
bala mnie mysli czesto...
czesto nie...
przepraszam ze jestem...

pozdrawiam...

...

Halcion

Czasami zdaje mi się,
że z tego cierpienia psycho-fizycznego
uciekam w inny świat...
Gdzie już sam nikogo nie ranię,
ani gdzie nikt nie jest już raniony przeze mnie...
Nie interesują mnie wtedy ani pory dnia,
ani dyżury przydzielane każdemu na bloku...
Zapadam się w swój świat... Obcy świat...

"Me światy są obce bez nocy i dnia..."

Halcion

Żyć tak, aby nie ranić innych,
Żyć tak, aby nie być ranionym przez innych,
Żyć tak, aby zapalać na twarzach innych świetlany uśmiech,
Żyć tak, aby nie lękać się dnia o świcie,
Żyć tak, aby nie lękać się innych,
Żyć tak, aby ...

Aby depresja+schizofrenia gasły o brzasku i znikały w bezdennych czeluściach nocy,
kiedy nastaje dzień...

rozowagora

Halcion,ciagle mysl,ze isc do przodu to zostawiac za soba zle,dobre nies w sobie,dla siebie,innych,dla mnie...to wroci dobrocia innych do Ciebie...