Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

lola33

Badzo to przykre co piszesz halcion,ale co my ludzie mozemy wobec smierci???
Sluzby zdrowia nie skomentuje bo tez skrzywdzili mi syna.
Trzymaj sie halcion i badz silny by przetrwac.
Pozdrawiam.

Amarant

niedawno ja też byłam w szpitalu, wiesz....
i myślę, że już lepiej chyba w tym okropnym domu...
bo szpital to takie miejsce, w którym cierpienie wyczuwa się już z oddali
nie wiem, gdzie Tobie jest lepiej... pewnie nie ufają Ci po probie s....
teraz znam to wszystko naprawde.... jeśli nie pomożemy sobie sami, nikt nie zmusi nas do poprawy...
pozdrawiam Cię...

Nela_0

..... smierc innych najczesciej odbija sie na nas bardziej niz nasza krzywda... pozdrawiam trzymaj sie...badz silny

Halcion

Witam Was, Nela, Amarant, Stefan, Lola...
I dziękuję za każdy, nawet najdrobniejszy komentarz...

Miałem zostać w domu jeszcze do jutra,
i wcześnie rano wracać do szpitala,
ale czuję się od czwartku coraz gorzej,
możnaby powiedzieć, że gorzej niż źle...
Jestem po prostu rozłożony fizycznie+psychicznie,
i załamany takim obrotem spraw...

Czuję potworną niemoc psychofizyczną,
która ogranicza mnie zarówno w czynach,
jak i w myśleniu i reakcjach...
Często siedzę/leżę i nie odzywam się do nikogo,
nie reaguję też na żadne rozmowy -
- po prostu proszę, by zostawiono mnie w spokoju.
Bo nie mam ochoty na żadne rozmowy.
Wszystko mnie męczy i drażni.
A jednocześnie dobija mnie poczucie
beznadziejności i czarnej rozpaczy,
którą przesiąknięte jest do maximum
całe moje jestestwo...
Boję się tego wszystkiego.
Boję się kolejnych eksperymentów i zmian leków,
a dopiero za 3 tyg. mają postawić mi ostateczne
rozpoznanie tej mojej koszmarnej choroby...
A ja chciałbym żyć jak inni,
i pomagać innym,
jak już napisałem parę postów wcześniej.

Tylko czy warto poddawać się temu wszystkiemu...?
Czy warto jeszcze wierzyć w coś, co
wydaje się utopią utopii...?

Nie wiem. Gaszę komputer i idę na przystanek.
Nie mam dziś absolutnie głowy do jakiegokolwiek myślenia,
i nie wiem, kiedy, i czy w ogóle poczuję się na tyle lepiej,
By coś dobrego zdziałać...
Nie wiem... Chyba za bardzo myślę o sobie...
Jestem zwyczajnym egoistą...

Pozdrawiam Was serdecznie - H.

Amarant

....

bardzo, bardzo życzę Ci sił...

Renata

Artur... dlaczego milczysz? Dlaczego nie odbierasz telefonu?
Teraz znów próbuje się dodzwonić....ciszą.... w Słuchawce głos "Nie ma takiego numeru"
Brakuje mi Twego głosu... hmmm... dziwne, ale pomagając Tobie, pomagam też i sobie - zrozumieć siebie, swe życie. Proszę Arturze nie milcz, odezwij się do mnie... proszę

Renata

stefan

wybacz, nie mam sily pisac...
postawie trzy nasze kropki na znak wsparcia dla ciebie...
pozdrawiam...

...

Halcion

Witajcie, Kochani

Nie było mnie przez jakiś czas,
ponieważ czułem się wyjątkowo źle,
a poza tym szpitalna pracownia komputerowa była nieczynna.

A jak teraz się mam...?
Też mało ciekawie...
Dalej chodzę jak "śpiący królewicz",
i w dalszym ciągu czekam na to jutro -
- na to LEPSZE jutro...
Czy kiedykolwiek się doczekam...?
Może i tak. Chyba tak.
Czekam na tę nie do końca odkrytą
mityczną Atlantydę,
na marzenie nr 1 - a więc na chwilę,
kiedy depresja wreszcie się ode mnie
choć na jakiś czas odczepi -
- nawet za cenę brania leków do końca życia.
Bo mimo wszystko w jakimś tam stopniu chcę żyć.
Ale nie chcę żyć dla siebie - bo na zbudowanie
własnego szczęścia nie mam już ani szans, ani sił.
Pewnych spraw nie da się już odkręcić.

Chciałbym być na tyle zdrowy,
aby móc pomagać innym. INNYM - którzy mają życie
jeszcze dużo gorsze niż to moje,
niż ten mój nędzny ochłap życia.
Tylko najpierw muszę pomóc samemu sobie,
i uleczyć siebie samego.
Bo branie leków to dopiero 30% sukcesu,
a całe 70% zależy od nas samych...

Chciałbym, aby mi się udało.
Bardzo chciałbym.
Aby te wszystkie letargi, życie w melancholijnej półprzytomności
okazały się tylko złym snem,
aby kiedyś odpłynęły ode mnie choć na jakiś czas,
jak odpływa nocny koszmar...
I aby choć trochę straciły moc zadawania mi bólu...

Pozdrawiam Was WSZYSTKICH bardzo serdecznie - H.

PS: Reniu, mam teraz nowy numer telefonu. Jeżeli chcesz, napisz do mnie
na "gadu", ale czuję się tak kiepsko, że do domu nie będę w ogóle
jeździł, bo po prostu nie mam sił, a poza tym nie chcę, aby się w domu
denerwowali moim stanem. Albo lepiej - napisz do mnie na maila i podaj
mi proszę Twój telefon - to się odezwę. Trzymaj się...

Amarant