Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

tabo

hal, nie jest tak, ze nie jest ci pisane

bo nikt nie napisal, mimo paru spraw, o ktorych nie chcesz pisac

szczescie przyjdzie do ciebie, ono sie zdarzy

nie wymaga wiary w siebie

Halcion

Cześć Kochani, cześć Amarancie.

To niestety znowu ja...
-z tobołkiem swoich zmartwień tudzież narzekań... Rolling Eyes

Ale może też i z garstką pozytywów...?

Nie jest mi łatwo. Jest mi bardzo ciężko.
Jestem cały czas w psychiatryku,
tyle że teraz na innym - takim lżejszym oddziale.
Może tu się jakoś odnajdę...? Rolling Eyes

Pobyt na tym ostrym oddziale bez wątpienia
dużo mnie nauczył.
Dowiedziałem się, że są ludzie z o wiele
poważniejszymi problemami, niż te moje.
Poznałem tam kilku ciekawych ludzi,
m.in. takiego sympatycznego pacjenta,
starszego ode mnie, prawie mojego sąsiada,
upośledzonego, z jakimś zespołem,
ale nie wiem jakim.
Dość, że postanowiłem się nim zaopiekować,
jeżeli tylko wygram z depresją i wyjdę na wolność.
Chciałbym go zaprosić do siebie do domu
na jakiś czas.
Aby zaznał trochę życia rodzinnego i serca,
których nigdy nie zazna nawet w najlepszym
DPS-ie (Dom Pomocy Społecznej)...
Jeżeli mnie nie jest pisane życie w szczęściu,
to chciałbym przynajmniej
dać choć trochę szczęścia komuś innemu.

Wszak sam Lew Tołstoj słusznie napisał:

"Dobro zaczyna się tam,
Gdy człowiek zapomina o sobie
i o swoim ego"...

Chciałbym żyć tak, aby nikt przeze mnie nie płakał...
Chociaż nadal jestem uzależniony
od self-injury, leków psychotropowych,
i narkotyku o nazwie "Tramal"...
Choć moja mama nadal ma łzy w oczach,
kiedy przyjeżdża mnie odwiedzić
i zatroskana wychodzi z gabinetu ordynatora,
po trudnej i bolesnej rozmowie,
a ja nadal wypisuję sobie żyletką na ramieniu
krwawy napis "ALONE"... Neutral

Ale ufam, że kiedyś to się zmieni.
Że jeszcze kiedyś będę malował ludziom i mamie
piękne uśmiechy na twarzach,
uśmiechy pełne szczęścia...

Słuchajcie...

Teraz rzecz o piekle na ziemi - czyli o stanie,
w jaki popadają ciało i dusza
po przyjmowaniu leku o nazwie "HALOPERIDOL"... Neutral

Co za koszmarny lek...!

Właściwie 80% pacjentów w psychiatrykach musi zażywać to paskudztwo,
czy chcą, czy nie...
Bo takim otumanionym człowiekiem
znacznie lepiej jest manipulować...
Jak odmówisz w kroplach / kapsułkach -
- to zaraz wołają takich siłaczy z "grupy interwencyjnej",
którzy cię zwiążą / przytrzymają siła - i dostajesz to w zastrzykach...
Mówię Wam - KOSZMAR...!
Zaczyna się odechciewać wszystkiego,
robisz się potulny jak baranek,
i robią z tobą, co tylko zechcą...
Tracisz kontrolę nie tylko nad swoim ciałem,
ale i nad duszą...
Robisz się tak koszmarnie senny i otępiały,
że z trudem donosisz kubek z herbatą do stołu.
A chociaż chce Ci się stale spać,
to nie możesz sobie znaleźć miejsca na sali;
kiedy się położysz - po paru minutach wstajesz,
kiedy chodzisz - po chwili chcesz usiąść - i tak na okrągło.
Taka nota bene niemoc psychofizyczna...
Gdybym miał po tym okropieństwie prowadzić samochód,
to spowodowałbym wypadek chyba już po pierwszych
10-ciu metrach jazdy...
Teraz kategorycznie odmówiłem przyjmowania tego świństwa
pod groźbą bezterminowej głodówki -
i chyba ich ruszyło, bo zawiesili mi ten specyfik...
Ale na jak długo?
I czy nie przyjdzie im do głowy, aby zapisywać mi coś podobnego
pod innymi postaciami...?
Boję się.
Po stokroć boję się.
A jednocześnie nie mogę spać.
Albo nie mogę zasnąć i słucham do 24.00 - 1.00 mp3-jki,
Albo dla odmiany zasypiam o 23.00 - a budzę się o 4.00 - 5.00.
Tak źle i tak niedobrze... Neutral

Tyle że po tych wszystkich lekach przeciwdepresyjnych
i przeciwdrgawkowych
nie mam już myśli samobójczych,
i nie trzęsą mi się ręce, tudzież nie tracę przytomności.
Bo wcześniej kilka razy traciłem i 2 razy rozwaliłem szpetnie łeb
(chyba jakaś padaczka polekowa / abstynencyjna)... Rolling Eyes

Dobrze, że na tym oddziale, gdzie jestem obecnie,
jest możliwość korzystania z pracowni komputerowej,
to przynajmniej mogę mieć kontakt ze światem...
Zresztą jest tu dużo innych pracowni, na które trzeba uczęszczać -
Komputerowa, plastyczna, ceramiczna, choreoterapia,
a nawet siłownia - coś dla mnie... Cool

Postaram się bywać teraz częściej,
aby mieć z Wami kontakt,
jakkolwiek kiedy jest się chorym psychicznie,
to dziś mogę zrobić mnóstwo pożytecznych rzeczy,
a przez następne 2-3 dni leżeć półprzytomny w jakimś
letargu / transie... Neutral

Ale będę się starał - zmuszać do życia.

Bardzo Was WSZYSTKICH pozdrawiam

- H.

stefan

tabo

halcion

bardzo cie kochamy i zapraszamy tu, do naszego domu, pisz

zapraszaj ti innych pacjentow ze szpitala

Halcion

Witajcie Kochani, witaj Stefanie i Tabo.

Jestem od wczoraj w domu na 2-dniowej przepustce.
Nie wiem; czy na oddziale mieli mnie już dość,
i chcieli ode mnie odsapnąć,
czy też widziel, że dalsze przetrzymywanie mnie tam
bez przepustek tylko jeszcze bardziej mnie pogrąża
w otępieniu, rozpaczy i buncie...
W każdym razie liczy się to, że mam 2 dni spokoju od szpitala.
Ale jutro rano muszę już wracać na oddział,
bo nawet leki wydzielili mi na równe 36 godzin... Rolling Eyes

Tak, Stefanie - masz 101% racji...
Zupełnie jakbym słyszał siebie / innych pacjentów,
których rozsadza bunt, rozpacz i gniew...
Mnie też początkowo wiązali do łóżka,
potem, kiedy już pozbawili mnie wszystkich ostrych przedmiotów
(żyletek, igieł od zastrzyków, etc),
to już mnie odwiązali...

Ale życie w takim bloku na ostrym oddziale
przypomina po części więzienie,
albo jakiś zakład karny...
Przy przyjęciu dokładnie przeszukują pacjenta
i przekopują wszystkie manele w plecaku,
a potem trafia się między pacjentów,
których możnaby podzielić na 3 grupy:

A/ pacjenci upośledzeni, skazani na łaskę i niełaskę
personelu med. i innych pacjentów,

B/ pacjenci "normalni" - tzn. depresanci, desperaci życiowi,
niedoszli samobójcy, lekomani,

C/ pacjenci z wyrokami policyjnymi / sądowymi -
nierzadko agresywni i zbuntowani.

Ja jestem w kategorii B.

Na takim oddziale trzeba umieć się ustawić,
aby nie popadać w miarę możności z nikim w żadne konflikty.
Ja jestem nieźle wyszczekany, więc nie miałem większych problemów,
i nikt nie ważył się robić ze mnie "cwela".
Potrafiłem bezczelnie odpowiadać natrętom,
którzy próbowali mnie okradać z rzeczy osobistych, papierosów,
i żywności,
Potrafiłem też drzeć koty z pielęgniarkami / terapeutami,
zatem zostałem uznany za "ciężki orzech do zgryzienia",
no więc wpieprzali we mnie spore dawki
tego wariackiego Haloperidolu,
który moim zdaniem ma chyba działanie podobne do
LSD-25 - żadne działanie terapeutyczne,
za to świetnie się nadaje do ogłupiania chorego,
aby uczynić zeń łatwą do manipulowania marionetkę...

Drzwi są bez klamek od strony sal pacjentów,
zatem trzeba pukać, aby ktoś otworzył.
Ale najcześciej jest tak, że kiedy siostra otworzy drzwi,
to patrzy na takiego chorego z drwiącym uśmieszkiem,
jakby miała do czynienia z orangutanem w ZOO,
albo jakimś pajacem cyrkowym,
po czym najczęściej mówi, jak do małego dziecka:
"No, już, już, wracamy szybciutko na salę,
a potem pogadamy..." Sad

Rzecznik praw pacjenta...
No tak - jest coś takiego u nas,
bo ja leżę właśnie w dużym mieście -
To wielki ośrodek - ponad 17 bloków...
Ale to przecież jasne jak słońce -
ręka rękę myje!
Ja i inni pacjenci próbowaliśmy interweniować -
ale z żadnym skutkiem... Rolling Eyes

Odpowiedź zawsze ta sama: "Zobaczymy".
No i 1001 kontrargumentów... Confused

Tak samo na wizytach - jak pytałem,
kiedy wreszcie dostanę wolne wyjścia na zewnątrz budynku,
To lekarz ordynator zawsze mówił: "pomyślimy"...!
I to myślenie trwało raz 3, a potem,
kiedy mi się pogorszyło - 2 tygodnie...
A ja wychodziłem z siebie, otumaniony wysokimi
dawkami Haloperidolu i innymi lekami...

Tak, Stefan...
Powiedziałeś wszytko, co do najdrobniejszego szczegółu...
U nas jest podobnie...
To krążenie po jadalni,
beznadziejne snucie się po salach,
półprzytomny, w jakimś transie...
I palarnia jako jedyna rozrywka...
A papierosy to trzeba by zaszywać chyba pod skórą,
bo każdy wyciągał od ciebie tak,
że paczka schodziła w kilka godzin...
A ja sam palę ponad paczkę dziennie -
zatem gdybym miał jeszcze dawać innym,
to brakłoby mojej pensji... Rolling Eyes

No i to wyczekiwanie według stałego rytmu:
śniadanie-leki-wizyta-obiad-leki-koszmarnie nudne popołudnie-
-kolacja-leki-noc-bezsenność-palarnia... Rolling Eyes

A propos głodówki,
to mnie pomogło o tyle,
że w sumie nie jadłem 11 dni,
a oni byli bezsilni - prosili, grozili kroplówkami -
a ja twardo: Albo przeniosą mnie na
lżejszy blok+zawieszą Haloperidol - albo nic z jedzenia.
I pomogło - po 2 miesiącach znalazłem się na
innym bloku, gdzie jestem od 3 dni.
Tak samo wczoraj wytargowałem przepustkę.
Ale nie wiem, czy nie posiedzę tam
jeszcze do października... Neutral

A propos leków, to przetestowali na mnie
chyba już wszystkie możliwe...

A/ Na depresję: Anafranil w zastrzykach+kapsułkach,
a obecnie "Trypcia" (Amitryptyllinum) - na którą nie idę...! Neutral

(pomijam już wszelkie inne leki, które brałem
ambulatoryjnie, przed pójściem do szpitala),

B/ Na trzęsienie się rąk - Pridinol, Tegretol,
........................., Neurotop, Relanium, Akineton,

C/ Na sen+uspokojenie - Haloperidol, Atarax, Estazolam, Lorazepam,

To byłoby chyba wszystko.
Przepraszam Was, ale muszę już kończyć...
Czuję się źle i chyba zaraz się położę...
Jakby co, to może odezwę się jeszcze pod wieczór.
Jejku, jak strasznie żal mi mamy...!
Co Ona przeze mnie przechodzi... Crying or Very sad

Bardzo Was pozdrawiam! - H.

tabo

strach sie bac, jak to opisujesz

ale... sa niegdysiejsi pacjenci tego szpitala, ktorzy dzis juz sa zdrowi...

wiesz moze, jak patrza na ten sam szpital, ci ktorzy nie musza juz byc dzisiaj hospitalizowani?

co do mamy:

tabo zdaje sobie sprawe, ze choroba mozgu, to nie grypa i jest ona czasem trudniejsza dla bliskich i otoczenia, niz dla samego pacjenta

ale KAZDY CZLOWIEK ma dane Mu trudne doswiadczenia

Twoja Mama nie musi na szczescie jeszcze patrzec na smierc swojego dziecka, tak jak pani, ktora na moich oczach tracila wczoraj syna

mysle, ze przezyc wlasne dziecko to cos najtrudniejszego

wiec halcion, prosze pamietaj, ze wyjdziesz ze szpitala, przyjda jeszcze lepsze dni i dla Ciebie i dla Mamy

zyj tym celem, zrob wszystko, aby tak bylo

masz do dyspozycji mniej lepszych chwil, niz inni, te lepsze chwile sa ciezko okupione, ale one przyjda na pewno i beda dzieki temu tym lepsze

modlimy sie za Ciebie i Mame z Zaakiem i wszystkimi

lola33

Pozdrawiam H i trzymam kciuki.Wierze z calego serca ze dasz rade.Trzymaj sie.

________________________________________________________________
Jesli wiara czyni cuda, to ja wierze ze sie uda!

stefan

dzisaj 3 sierpnia 2007 r. pozwolilem sobie nadac naszej grupie
nazwe i nazwe skrocona...
========

GSWDS333...
Grupa Sieciowego Wsparcia w Depresji i Smutku 333 ...

========

GSWDS333...

wszyscy na to zapracowalismy...
pozwolilem sobie nazwac nasza grupe...

googe nie znaja tej nazwy...
jeszcze...

Grupa Sieciowego Wsparcia w Depresji i Smutku 333 ...

stanowimy nadal nieformalna grupe ale juz sie nazywamy unikatowo...
czas pokarze jak zwykle...

dzieki wam to sie stalo...
dzieki ze pomagamy sobie... wzajemnie...

kazdy znas ma wiele wkladu w grupe tak jak wielu innych....

nie zdolam wymienic nikow ...
znamy nas ...

znamy nasze slabe i mocniejsze strony ...
a znaja nas ci co nas znaja...

lza mi pociekla...

pozdrawiam wszystkich z nas...

powiem juz nic ...slow mi brak...

...

tabo

Halcion

Jestem w domu na 2-dniowej przepustce,
zatem postanowiłem się odezwać.

Zaliczam już 3-ci miesiąc psychiatryka,
z tym, że teraz jestem na takim
dużo lżejszym oddziale,
o którym pisałem już wcześniej.
Nastrój mam bardzo różny -
- jednego dnia czuję się tak,
jakby ktoś wsadził mnie na 100 koni,
i mam ochotę zbudować drugi Kraków,
a potem mam 2-3 dni koszmarnej beznadziejności.
Leżę wtedy, albo spaceruję,
nie odzywając się do nikogo,
i nie biorąc udziału w niczym.
Jestem wtedy nie do życia fizycznie+psychicznie.

Ostatnio już po raz 3-ci
zamykałem komuś oczy...
Kiedy sobie spacerowałem,
na moich oczach upadł na chodnik
taki 26-letni chłopak
z sąsiedniego oddziału.
Udzielałem mu wraz z pielęgniarką
1-szej pomocy,
bo lekarka sobie zażyczyła, aby go
"jakoś" przewieźć do budynku...
przewieźlismy go dopiero po 20 minutach,
reanimowali go tam bardzo nieudolnie,
a ja wiedziałem, że on już nie żyje,
i nie pomoże mu już nawet pogotowie,
które przyjechało dopiero po 20 min...

Nie zapomnę twarzy ludzi tuż po zgonie-
10 lat temu zamykałem oczy swojej babci,
2 lata temu takiemu samobójcy,
który rzucił się pod koła ekspresu,
i teraz temu współpacjentowi.

Salve Regina, Wojtku...