Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

Ekscentryczka

Wiara, nadzieja, milosc...

Malgorzata_

Dziekuje, ze moge tu byc...
Zwatpienie...

jym rabit

bol smutek:(

Angie

bezsilność Sad

; zwątpienie Sad

; smutek

...

W_ostatniej_chwili

Bezsilność, zwątpienie, smutek - dokładnie tak...
...dodam jeszcze że ignorancja, chłód oraz egoizm najbliższej osoby.

Ciekawa mieszanka do życia.

W środku jak zawsze niezwyciężoność.
- Tylko czy tym razem to wystarczy.

A może lepiej pozostawić to na czym ci najbardziej w życiu zależy i zrobić coś całkiem przeciwnego.

hm...

Cokolwiek postanowi się to stanie się tylko jedno...

Środek się uzewnętrzni.

Smile

Halcion

Lęk. Przerażenie. Poczucie stałego zagrożenia. Chroniczne napięcie.
Poczucie beznadziejności.
Poczucie bycia człowiekiem ostatniej kategorii.
Nie, nawet nie człowiekiem.
Nie czuję się człowiekiem.

Wszystko to zabijam stałą aktywnością i prowadzeniem domu.
Robić wszystko co się da, być aktywnym, czynnym.

Ale i tak albo zabiją mnie coraz większe dawki leków -
albo wyżej wymienione emocje. Gdy przestaną działać leki.
Innego wyjścia nie ma.

Pozdrawiam.

W_ostatniej_chwili

Nie mogę napisać wiem co czujesz, mogę napisać wiem co to sytuacja bez wyjścia z niej.

Ja co prawda silnych leków nie biorę, ale tylko nerwosol umożliwia mi normalne funkcjonowanie.

Kiedyś było "Czekać wtedy kiedy jest najtrudniej czekać" - gdy świat Cię zabija, nad głową piekło szaleje a ty jesteś w środku bo na zewnątrz nie ma wyjścia.

Teraz powiem tylko tak "Pozostaje wierzyć w to w co najtrudniej uwierzyć że może się stać prawdą" - ale gdy nie ma innej drogi to tylko twój środek może wyjść na zewnątrz i jako jedyny prawdziwy zaistnieć.

I wszystko...

Malgorzata_

dzien dobry Halcion,

same leki nie lecza, lagodza tylko objawy, pozwalaja jakos funkcjonowac. Nasza psyche moze uleczyc farmakoterapia ale tylko w polaczeniu z psychoterapia. Sa rozne rodzaje terapii, spytaj prosze Twojego lekarza jaka mialby Ci do zaoferowania...

Z kazdej sytuacji jest jakies wyjscie....

To nasze mysli powoduja, ze czujemy sie beznadziejnie...

Zapraszam Cie do pokoju "Depresja", ale musialbys zmienic nick, gdyz w pokoju nie reklamujemy lekow...

Pozdrawiam serdecznie...

Halcion

Witam Cię, Małgorzato.
Piszę "Małgorzato", ponieważ nie wiem,
w jakim jesteś wieku (i oczywiście nie chcę wiedzieć),
zatem zwrot "Małgosia" mógłby Cię urazić...
Lubię bardzo to imię.
Przypomina mi koleżankę z klasy, z podstawówki,
która tak samo się nazywała,
i do której miałem i mam wielki szacunek i sympatię.

Psychoterapia w moim przypadku
podobno nie wchodzi w grę...
Tak mi powiedziano w szpitalu.
Trzymano mnie tam w zeszłym roku ponad 6 miesięcy,
i cały czas miałem tylko rozmowy z psychologami.
Ale to nie była psychoterapia...
Nie wiem, dlaczego odmawia mi się psychoterapii...
Mieszkam w małej powiatowej miejscowości,
do najbliższego wielkiego miasta mam ponad 70 km.
W mojej miejscowości jest niby wszystko -
duży, nowoczesny szpital, przychodnie, etc -
ale nikt mi nie mówi o psychoterapii.
Do psychiatry są niemałe kolejki, z kolei
do miejscowego psychologa czeka się w kolejce po 2-3 miesiące.
Byłem 3 lata temu - tylko testy i suche rozmowy,
miałem wrażenie, że boi się rozmowy ze mną,
i dąży do jak najszybszego jej zakończenia.
Muszę chyba sam dla siebie być psychologiem,
i tłumaczyć sobie wiele spraw.
Rozmawiać ze sobą i rozmawiać z Bogiem,
od którego odszedłem i do którego pora wracać…
Nie próbuję już tłumaczyć cierpienia,
nie próbuję dociekać, dlaczego urodziłem się z nim
jak quasi z chorobą wrodzoną.
Wiem, że jest ze mną niedobrze i wiem,
że powinienem być w szpitalu.
Bo tutaj mogę któregoś dnia nie wytrzymać
i zrobić coś nieodwracalnego.
Czy samobójca idzie na wieczne potępienie?
Większość ludzi mi tak tłumaczy twierdząc,
Że takim posunięciem nie rozwiążę problemu,
Jakim od początku jest moje życie.
Na razie nie chcę o tym myśleć.
Na razie chcę jeszcze/próbuję walczyć.
Z mojego punktu widzenia ta walka nie ma ani 0,0001% sensu.
Ale może z Bożego punktu widzenia tak nie jest…

Może i wszedłbym do pokoju „depresja”…
Ale boję się rozmów wprost.
Nie umiem rozmawiać o swoich problemach…
Izoluję się coraz bardziej… Ludzie nie chcą
kogoś takiego tolerować.
Nawet na „gadu” lista moich znajomych stopniała
Z 31 do 20 wpisów – a jeżeli do końca roku
ocaleje kilka, to będzie cud…
Osobowość borderline…
Chora osobowość, maksymalnie pokręcona,
pełna mroku, sprzeczności i ambiwalencji...
Dlatego jestem Wam wdzięczny za sam fakt akceptacji.
Że jeszcze mnie tolerujecie.
I macie do mnie cierpliwość…

Bardzo Was pozdrawiam.