Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[kasiaF85]

jak sie udaje zyc w takim biegu mysli i uczuc..emocji rozstroju

pozdrawiam Mario

[W_ostatniej_chwili]

Dziękuje...

Podałeś mi ręke gdy było mi żle,nauczyłeś mnie żyć,jak zawalił się świat,chroniłeś przed złem,dałeś nadzieje choć byłam bez szans,zaufałeś chociaż w ogóle nie znałeś...A ja nie dałam Ci nic,odeszłam jak niepowtarzalny sen,lecz podziękować Ci chciałam bo od nowa moge żyć...

[perelka6900]

pozdrawiam...jak milo miec taka osobe co poda reke i ...ale sie rozmarzylam.....

[W_ostatniej_chwili]

Dziwnie mam, tak dzisiaj...
Dziwny stan, sen w dzień, i cisza...
Zgliszcza stare które straszą niesprzątnięte - gruzy
Tak dół, tu szczyt, tam ciemny zaułek, tu świt...
Ale jest...i trwa...w tych zgliszczach nieśmiertelna twarz...
Jak ołtarz skupia, < urywa sie wszystko - tak osłupia życia montaż >

[W_ostatniej_chwili]

sprawiedliwości nie ma na tym świecie, ale w innym wymiarze jest i czasem tutaj przylatuje by powiedzieć dzień dobry ''mamy Cię"

[perelka6900]

hi hi hi....pozdrawiam

[W_ostatniej_chwili]

"Teraz"

Natenczas, na tę chwilę, wyduszam słowa na siłę.
Na rozkaz, na obecność od tak, lecz na siłę można stępić piłę.
Więc tak też te słowa nieostre, lecz bezzębne - szczerbate, proste.
Oddają cześć pokłonem. stają się pomostem , domem - myśli chcące być gotowcem.

Bez próby, by je użyć, jak wyścigi formuły, że wygrywają by tak się poczuły.
Skok wzwyż - bieg, odbicie, lot, cel, finisz.
Lecz to nie wyścigi, to tylko język na migi.
Słowa jak igły, przenikają i są jak zastrzyki.

By przestać cel osiągać, by celem być już w sobie.
By być ozdobą w obrazku, a nie obrazkiem w ozdobie.
Tak teraz przed snem, wypasam liter stado dzikich saren.
Nazwijmy to balem - niech wyskaczą swój cały ducha atrament.

Coraz spokojniej jak kołysanka - jak pasterz zapędzam każdego baranka.
Do cichej i bezpiecznej zagrody, w sobie bezkresnej i wiecznej swobody - altanka
Dobranoc dzięki słowom, zasypia już cała zgraja - to mnie napaja, wyciszam sie wdzięcznie.
Jeszcze oko patrzy co pisze, znikam - jestem już we śnie.

Po przebudzeniu...




„Spokój ducha”



Spokój ducha zawsze przy mnie gdy go proszę – wtedy słucha.

Łapię mnie za dłoń i opuszczam, w górę szybując mroczną głębin toń - wynurzam.

Znika ciemne tło, rozkwita subtelna woń – to mój schron, moja dusza.

Gdy od potu wcześniej skroń, rumieni się ze szczęścia, gdyż smutku słoń opuścił zoo, szał ustał.



Wyciszenie – owoc, to moc co przychodzi co noc i ogrzewa jak wełniany koc.

Nieruchome stado, już nie tańczy lamentem lecz po cichu Lambadą.

Coraz żwawiej, tak jak kiedyś, dawniej – iskra mi bliska na wieść…

Że żadna treść strun życia nie stanie się mym cmentarzem bo żywy ja żem - cześć…

[perelka6900]

pieknie piszesz.mam nadzieje ze cos z tym robisz.pozdrawiam

[W_ostatniej_chwili]

Robie z tym tyle tylko że pozwalam temu żyć

[perelka6900]

niech zyje jak najmocniej.....no i po swiecie niech podrozuje...pozdrawiam