Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

kolorowa

Witam. Zdiagnozowano u mnie depresję , powód : zbyt wysokie ambicje .
Zawsze byłam osobą ambitną, w podstawówce i gimnazjum same 5 i 6, w liceum więcej 4. Co roku świadectwo z paskiem, wyróżnienia itp. Postanowiłam iść na ekonomię jeszcze będąc w gimnazjum. Dostałam się na wymarzoną uczelnię w mieście oddalonym od domu rodzinnego o 150 km. Wynajmuję tam pokój, rodzice co miesiąc przysyłają mi ok 1000 zł na utrzymanie.

Pierwszy rok studiów był luźny, tak się 'zachłysnęłam' wolnością, że mało uwagi przykładałam do nauki. Podczas sesji zawsze się sprężałam, niestety, raz się nie udało i oblałam jeden egzamin. Oczywiście poprawiłam go, ale oblanie tego egzaminu było dla mnie istną porażką. Płakałam cały tydzień, uczyłam się na maksa, żeby nie oblać nic więcej. Dlaczego? Przecież każdemu zdarzają się poprawki. Ano dlatego, że każda 2 liczy się do średniej. W ten sposób bardzo mi obniżyła średnią do poziomu 3,5. Byłam załamana, tym bardziej, że średnia jest składową oceny końcowej z licencjatu, a moją ambicją jest mieć przynajmniej 4.

Ogólnie jakoś się uspokoiłam, ale do czasu, gdy osoby z wyższych roczników nie naopowiadały mi o kilku egzaminach, które są trudne do przejścia w pierwszym terminie. Od razu się tym przejęłam, to oznacza, że jak nie zdam, to kolejna dwója do średniej i kolejne spadki, mniejsze szanse na ocenę dobrą z licencjatu... W takim stanie żyję od ok 1,5 miesiąca. Jestem umówiona na spotkanie z psychologiem. Obecnie biorę tonisol, przeczytałam o nim pozytywne opinie.

O mojej chorobie wie mój chłopak. Mamie wspominałam o moich obawach co do kolejnych lat studiów ,powiedziała, że nie mam się przejmować przyszłością i 'co będzie to będzie'. Ale mi nie jest tak łatwo. Próbowałam poruszyć z nią temat depresji , to stwierdziła, że to pewnie z braku zajęć i pracy, dlatego nie mówię nic więcej. Z tatą tak samo.

Strasznie boję się powrotu na studia, uwielbiałam tą uczelnię , a teraz jest dla mnie horrorem.

tabo

tabo bedzie trzymal kciuki za wyleczenie

jesli to nie tajemnica, to napisz ogolnie, kto (jaka specjalizacja) z lekarzy postawil diagnoze i jak przebiega wspolpraca z psychologiem

a tak ogolnie, to //lapka i... witaj w swiecie zestrachanych perfekcjonistow
Smile

kolorowa

Diagnozę postawił psycholog. Na razie terapia nie przebiega, mam umówione pierwsze spotkanie.

Czuję się okropnie. Na 1 roku studiów całkiem sobie poradziłam, mimo niskiej średniej, nie wymagało to ode mnie wyrzeczeń. Ale mam wrażenie, że na drugim roku zwyczajnie już sobie nie poradzę, choćbym miała kuć nocami.

Malgorzata_

witaj,

chyba utracilas pewnosc siebie...

postaraj sie otaczac pozytywnymi ludzmi, ukierunkowanymi na cele, w towarzystwie ktorych dobrze sie czujesz. Wybieraj takich ludzi do swojego otoczenia, ktorzy pomoga Ci osiagnac cele, beda Twoim wsparciem. Jesli chcesz pewnosci siebie, otocz sie pewnymi siebie ludzmi.
Na nieswiadomym poziomie zaczniesz sie na nich wzorowac i nasladowac ich sposob podejscia. Unikaj ludzi, ktorzy ciagna Twoje morale w dol, gdyz to negatywne dzialanie bedzie niszczyc Twoja pewnosc siebie....

jesli poradzilas sobie na pierwszym roku, mysle, ze poradzisz sobie i dalej...prosze napisz na jakim kierunku jestes...

Pozdrawiam serdecznie...

kolorowa

Fakt, pewności siebie mi brak.

Studiuję ekonomię.

kolorowa

Pamiętam, że w 1 klasie liceum miałam jedną z najniższych średnich w klasie. Ale postanowiłam wziąć się za siebie i w 3 klasie byłam najlepszą uczennicą, jako jedyna z klasy miałam świadectwo z paskiem.

Jednakże to było liceum. Studia to jednak inna bajka...

Malgorzata_

witaj,

wiesz, w sumie najwazniejsza jest samodyscyplina...umiejetnosc zmobilizowania sie do nauki...a to potrafisz...

jesli bardzo czegos pragniesz, i robisz wszystko co w Twojej mocy, to musi sie udac...

zycze Ci powodzenia w nowym roku studenckim...

kolorowa

Tak, wiem, tylko mam w sobie wewnętrzny strach, że nawet jakbym kuła rok, to nie zdam.

ZMĘCZONY80

Musisz zacząć myśleć pozytywnie.
Wrzuć na luz, to, że ktoś oblał jakiś przedmiot nie znaczy, że i Tobie źle pójdzie-wiesz przynajmniej z czego trzeba więcej pokuć.
Nie słuchaj też za dużo opowiadań starszych, przekazują przeważnie same złe opinie, zapominają dodać, że ogólnie to było całkiem spoko.
Podziel sobie czas na zabawę i naukę. Nie można ciągle się uczyć, korzystaj z życia.
Zobaczysz, że wszystko się ułoży, a Ty nie potrzebnie się na zapas martwisz i denerwujesz.
Pozdrawiam

ewa 67

Czy ta średnia taka ważna ? . Może wybierz te przedmioty , które bardziej lubisz , które Cię interesują , wnoszą coś nowego , rozwijają twoje zainteresowania , będą pomocne w przyszłej pracy zawodowej . Skup się przede wszystkim na nich , być może kosztem trochę gorszych ocen z innych przedmiotów . Nie mozna być dobrym z wszystkiego. To chore podejście.
Powtórzę za Zmęczonym : wrzuć na luz .Masz przed sobą najpiękniejsze lata życia z których powinnaś mieć jeszcze piękniejsze wspomnienia . Nie będziesz ich miała gdy będziesz zadręczała się liczeniem średniej . Miej też czas na przyjaciół , zabawę , spotkania , wycieczki , relaks a zobaczysz , że wewnętrzny strach minie . Ciesz się , że jesteś studentką , bądź z tego dumna .
Na pewno odpowiednio ukierunkuje Cię psycholog , cieszę się , że zdecydowałaś się skorzystać z jego pomocy .
Powodzenia .