Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[Kitulakate]

Jestem po kolejnej sesji. Pani psycholog powiedziała że wyglądam o dziesięć lat młodziej niż ostatnio.To chyba dobrze. Lepiej sie czuję, wiem że to jeszcze nie koniec leczenia, ale już widzę efekty.Zaczynam się częściej śmiać, nie krzyczę już tyle na córcie, nawet się tak nie denerwuję jak wcześniej. Jestem tylko strasznie słaba i ciągle zmęczona, ale poza tym jest dobrze. Do pewnych spraw podchodzę z dystansem i zaczynam wierzyć że wszystko się jakoś ułoży.Mam jeszcze zamęt w głowie ale to jest już bez porównania do tego co było parę miesięcy temu. Żałuję tylko że wcześniej nic z tym nie zrobiłam, nie przyznałam sie przed samą sobą że mam problem i nie potrafię sobie z nim sama poradzić. Cieszę sie że nie zrobiłam jeszcze tego głupstwa o którym tyle miesięcy myślałam. Córka by mi tego nie wybaczyła. Jeszcze długa droga przede mną jeśli chodzi o leczenie, ale dam radę. Pozdrawiam wszystkich i życzę wszystkim którzy mają podobny problem żeby byli wytrwali tak jak ja, bo jest warto. Mam nadzieję że szybko zdania nie zmienię.

[ewa 67]

Pięknie Kitulakate , idziesz do przodu dużymi krokami , widzisz efekty . To ważne . Życzę Ci dużo samozaparcia . Na pewno dasz radę .
Gdy przyjdą gorsze dni pamiętaj , że one miną . Pozdrawiam Cię .

[grazyna_50]

Taki post cieszy...pozdrowienia

[Kitulakate]

Niestety moje dobre dni minęły. Przykro mi że Was zmartwiłam, ale tak jest. Znowu płaczę nie mogę spać, jestem ciągle zmęczona. I te myśli w głowie, jest ich za dużo i nie mogę sie na żadnej skupić. Znowu problemy z koncentracją, a do tego mam lęki. Boję sie prawie wszystkiego, wydaje mi sie że nic mi nie wychodzi. Jak ma mi wychodzić skoro sie nie staram? Większość rzeczy mam gdzieś. Mam napady złości, zaraz płaczę , to potrafię wybuchnąć śmiechem. Tak bez powodu.Nic mi w życiu nie wyszło. Jak długo trwa leczenie depresji? Powoli tracę siły i nadzieję że coś ze mnie będzie.
Mam takie dziwne uczucie tęsknoty za czymś co straciłam, ale nie potrafię tego określić, a może boję sie przyznać że chodzi o szczęście?
Mam iść do psychiatry na konsultację i po zmianę leków. Ale sie boję.
Przepraszam Was.
Najgorsze jest uczucie osamotnienia, są obok mnie ludzie ale tylko są.

[ewa 67]

Nie przejmuj się tą gorszą kondycją . Złe samopoczucie minie , trzeba przetrwać .

Ja również namawiałabym Cię na wizytę u lekarza , być może jest Ci potrzebny inny lek . Nie zawsze od razu trafi się na odpowiedni .
Nie załamuj się , walcz o siebie .

Nie da się określić czasu trwania leczenia depresji , każdy chory reaguje inaczej ,jeden potrzebuje mniej inny więcej czasu .
Ważne jest to , aby chcieć się wyleczyć .
Trzymam za Ciebie kciuki , pamiętaj jak dobrze się czułaś parę dni temu i dąż do tego .
Pozdrawiam Cię .

[Kitulakate]

Byłam u psychiatry i mam zmienione leki. Dziwnie po nich reaguje mój organizm. Przestałam jeść, jest mi ciągle niedobrze i chce mi sie spać. Wzięłam tydzień wolnego żeby trochę dojść do siebie. Czytam dużo bo to mi pomaga. Ale ogólnie wszystko mam gdzieś, jest mi wszystko jedno co sie dookoła mnie dzieje. Zapewne to minie. Szukam innej pracy choć nie do końca czuję sie na siłach ale może jak zmienię środowisko to też mi pomoże.
Staram sie ale ni zawsze mi to wychodzi.

[ewa 67]

Witaj Kitulakate . Bardzo cieszę się , że cały czas coś robisz ,aby się nie dać chorobie ,idziesz do przodu , mimo niejednokrotnie złego samopoczucia . To podobnie jak ja . Tak trzymaj a efekty na pewno będą .

To co się dzieje z Twoim organizmem to skutki uboczne zażywania nowego leku , to powinno przejść . Najważniejsze aby leki okazały się wreszcie trafione i aby pomagały Ci w dochodzeniu do siebie .

Bardzo trzymam kciuki za znalezienie nowej pracy. Byłoby fajnie .

Pozdrawiam Cię serdecznie . Ja też się staram , nieraz bardzo i nie zawsze mi to wychodzi ale po chwilach załamki , mówię sobie nie poddam się , zaciskam zęby i do przodu . Pa. Całusy dla córki .

[Kitulakate]

Witam to znowu ja. Humor mi nawet dopisuje, biorę leki i czuję sie o wiele lepiej. Jednak dobrze że poszłam do psuchiatry. Bałam sie tego trochę ale to jednak żaden wstyd pozwolić sobie pomóc. Rodzina widzi już zmiany które zaszły w moim zachowaniu. Mąż mi bardzo pomaga, razem chodzimy na terapię. To nas zbliżyło na nowo do siebie. Teraz wiem i czuję że mnam w nim wsparcie. Nie myślę o somobójstwie ale śni mi sie że chcę je popełnić, gdy wstaje rano zastanawiam się czy to było na prawdę. Te sny są bardzo reolistyczne. Trochę mnie to niepokoi ale w poniedziałek idę do psychiatry i może on mi coś powie na ten temat.
Trzymajcie za mnie kciuki, super jest wracać do równowagi i nawet złe dni już nie są takie straszne. Zaczynam otwierać sie na świat. Trochę powoli to idzie ale małymi kroczkami dojdę może dalej?

[grazyna_50]

Ciesze sie i gratulacje ,dalej tak,pozdrawiam

[DELFINEK]

Witaj...ciesze sie ze jest lepiej..dobrze trafiony lek i zycie nabiera innych barw...czujesz ze inaczej teraz patrzysz na swiat..ze inne jest slonce ..drzewa..ze jestes silniejsza ....i nawet to co kiedys bylo nie do zrealizowania teraz jest w zasiegu reki...wlasnie gdy wychodzimy na prosta ..to zycie staje sie prawdziwym cudem..dobrze ze masz wsparcie w bliskich...to bardzo potrzebne ...wierze ze juz bedzie dobrze ....i pamietaj nie ogladaj sie za siebie to juz przeszlosc ...i nie mysl o myslach samobojczych ...to tylko juz sen...rano spojrz w okno ..i one gdzies zgina ..rozpadna sie w porannym sloncu...pozdrawiam i trzymam kciuki...