Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[szlaken]

Witam

Mam 28 lat od dawna (nie jestem w stanie okreslic od kiedy) czuje lek przed zyciem. Boję się tego że zostane sam, że moje zycie do niczego nie prowadzi nawet w chwilowych stanach spokoju po jakichs drobnych sukcesach czuje nawroty leku. Swoje życie widze jako czarną ściane, czyli coś czego nie ma bo nic mnie nie czeka. Nie jestem w stanie podejmowac samodzielnych decyzji. Cały czas mieszkam z rodzicami, wymówką było zazwyczaj brak kasy i słabe zarobki dlatego nie miałem mobilizacji zeby zyc samemu.
Byłem z dzewiczyna przez 3,5 roku. Zdarzały sie napady zazdrosci, izolacja od znajomych i brak chęci poznawania nowych ludzi, jedyna rozrywak to siedzenie przed telewizorem, w chwilach gdy ona chciała gdziesc isc i szła dostawałem szału i obawa przed zdrada. Ona mnie kochała i trweałą przy mnie mimo mojego czestego smutku, braku radosci, wiecznego czarnowidztwa ale w koncu nie wytrzymała i odeszła. Rok byłem sam...bardzo trudny okres. Nie miałem wielu znajomych bo nie potrafie poznawac ludzi, boje sie ze mnie nie zaakceptują ze nie bedą mieli o czym ze mną rozmawiac. Czuje sie mały, gorszy, nieciekawy. Po roku samotnosci wrocilismy do siebie...nie wiem czy nie był to egozim bo nie mogłem sobie nikogo znaleźć dlatego pozwoaliłem jej wrócic (rzuciał mnie i odeszła do innego). Ona straała sie nadrobic stracony czas i wynagrodzic mi cierpienie związane z odejściem,. Ja czułem sie komfortowo, nie starałem się, nie wychodziłem z inicjatywą, nie potrafiłem rozmawiac o przyszłosic bo strasznie sie jej boje. Boje sie podejmowac odpowiedzialne decyzje, chciałem ja uwięzić przy sobie tak zeby nic sie nie zmieniało. Cały czas tłumacze sobie ze na wszystko jest czas, ze przeciez nie ma jeszcze wystarczająco pieniedzy itp itd. Nie wiem czy rok bylismy ze soba tylko dlatego ze było mi dobrze i nie musiałem sie o nic starac, ze strachu przed ponowną samotnoscią, ze strachu przed przyszłoscią i z obawy ze zadna inna konbieta mnie nie pokocha. Ona jest bardzo dobra, kochająca, samodzielna, odwazna, i troskliwa...i nie wiem czy cos do niej czuje czy po prostru byłem z nią z egoizmu i tylko dlatego ze czułem sie z nią bezpiecznie, bo było mi wygodnie nie potrafie powiedziec czy dlatego ze ją kocham.
Ostatnio znowu odeszła bo nie mogła zniesc degrengolady w moiim zyciu, braku mobliizacji do planowania przyszłosci, braku perspektyw a teraz mam dylemat czy o nią walczyc czy nie skrzywdze jej ejzcze nbardziej tym ze jej nie kocham tylko boje sie zyc sam.
Poza związkeim cały czas obawiam sie tego ze nie wyjdzie ze zostane bez pracy, pieniedzy i sam. Prowadze firmę wspólnie z kolegą. On był jej inicjatorem i jest głownym prowadzącym. Duzo sie nauczyłem ale nie potrafie frimy prowadzic, tylko wykonuje polecenia. Momentami oblatuje mnie strach ze jak wejdą do gry pieniadze i dojdzie do kłótni miedzy nami to sie rozsypie i nie bede potrafił działac sam, znowu bede musiał szukac pracy i ze nie znajde niczego ciekawego tylko mało płatną i mało ambitną prace.
Wydaje mi sie ze dookoła wszystkim sie układa, wszystcy odnoszą sukcesy, kazdy wie czego chce i do tego dązy. Ja nie mam celów długotreminowych, nie potrafie wytrwac w postanowieniach, nie wiem co robic nie wiem kim jestem i nie wiem czy cokolwiek potrafie.
Momentami najechetniej zawinął bym sie w kołdre i spał zeby tylko nie wychodzic z domu, cały czas wydaje mi sie ze to nie jest moje zycie, ze ktos mnie uwiezuił nie tam gdzie trzeba ze zaśługuje na o wiele iwecej i zostałem skrzywdzony swoim zyciem.

Nie wiem co robic, boje sie !!! Wstyd sie przynzac ale chciałbym byc małym chłopcem który cały czas miałby opiekuna, moj brak samodzienosci powoduje ze strasznie sie boje siemrci moich rodziców, bez których nie bede w stanie sobie wogóle poradzic. Skonczyłem studia na mało atrakcyjnym kierunku, nie posiadam zadnego zawdou który dał by mi pewnosc zatrdunieia, poza tym cały czas mam poczucie stracoengo czassu, ze juz na nic nie zdąze, ze staranie sie nie ma sensu bo jest za późno. Chce isc do psychologa i z nim porozmawiac ale zlektury o chorobach psychicznych czytam ze nerwice i depresje leczy sie latami. Ja nie chce juz tak zyc, ja chce zbey to mineło. Chce cieszyc sie zyciem, chce byc silny i samodzielny. chce miec szczeliswoą rodzine z kobietą którą bede kochał i bede tego pewnien. Nie chce zyc z dnia na dzien, chce umiec planowac i widziec sens w planowaniu na dłuzej.
Co mam robic. Czy tea ztak macie ? Jak sobie rdzicie w takich stanach ? Czy tez macie poczucie ze nic nie znaczycie dla tego siwata i ze wszyscy sa lepsi od was ?????