Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[flyleaf]

Często miałam dołki związane z tym, że zazwyczaj siedzę w domu i nie spotykam się z nikim. Moje koleżanki miały swoje przyjaciółki z którymi się spotykały. Ja też miałam, ale moja jedyna przyjaciółka wyjechała ma stałe do Irlandii. Od tej pory tak naprawdę byłam sama. Dołki z tym związane zaczęły się od czerwca. Nie chciałam wakacji, bo wiedziałam, że moja najlepsza przyjaciółka wyjeżdża, a ja będę się nudziła i siedziała w domu sama. Dołek trwał. Z niecierpliwością odliczałam dni do przyjazdu Darii. Do jakiegokolwiek wyjazdu kiedy nie będę sama, kiedy nie będę się nudzić. Daria w końcu przyjechała. Spędzałyśmy ze sobą każdy dzień kiedy była w Polsce. Potem ja wyjechałam pod koniec wakacji z rodzicami. Wróciłam kilka dni przed rozpoczęciem roku szkolnego. Cieszyłam się! Nie mogłam się doczekać kiedy wrócę do szkoły i spotkam się z ludźmi, że nie będę się już nudzić! Mój dołek trwał jeszcze 5 dni od czasu kiedy poszłam do szkoły, bo moi znajomi się spotykali. Ale w pierwszy weekend to się zmieniło. Spotkałam się z dziewczynami. Cieszyłam się, że w końcu jesteśmy razem i spędzamy miło czas. Zapisałyśmy się na zajęcia dodatkowe więc 2 razy w tygodniu spotykałyśmy się (w tym weekend) i nie nudziłam się. Miałam co robić. Cieszyłam się, że to w końcu minęło, że jesteśmy razem. Spotykałyśmy się bardzo często. Było naprawdę fajnie. Było dużo śmiechu, dużo się wygłupiałyśmy itd. Byłam taka szczęśliwa, że wszystko się zmieniło, że nie czułam się, że nie byłam sama! Trwało to tak może do lutego. Teraz znów wszystko się zmieniło i jest po staremu. Jedna koleżanka ma przyjaciół na osiedlu i to z nimi bawi. 2 inne znajome są przyjaciółkami i są prawie cały czas razem. A ja? Daria jest Irlandii. Przyjedzie dopiero na święta wielkanocne. Czuję się przez to wszystko taka samotna. Boję się, że wpadam w depresję. Mam takiego strasznego doła od około tygodnia.. Często płaczę, nie mam apetytu, prawie nic mnie nie cieszy.. A te symptomy martwią mnie coraz bardziej. Bo raczej nie jestem płaczliwa, nigdy nie brakowało mi apetytu, chociaż byłabym najedzona mogłam zjeść jeszcze dużo. A kiedyś potrafiło mnie nawet ucieszyć to, że jest jakiś fajny film w telewizji. Bardzo dziwnie się czuję. Smutna, osamotniona, nieszczęśliwa i nikomu niepotrzebna. Na nic nie mam siły, ani ochoty. Męczy mnie już to beznadziejne samopoczucie! Próbuję pocieszać sama siebie, że jednak nie jestem sama, że mam jakiś tam znajomych, przyjaciółkę, która mimo odległości jest zawsze ze mną, mam wspaniałą rodzinę. Ale to nic nie pomaga.. ;( Chcę znów być szczęśliwą, pełną życia i energii nastolatką, którą tak rozpierała energia, że mogła tańczyć na środku ulicy! Nie wiem sama co mam robić. Czy mam porozmawiać z mamą? Boję się, że ją tym rozczaruję lub powie, że sobie to wszystko wymyśliłam i to tylko przesilenie wiosenne. Czy może jednak mam z nią porozmawiać i zgłosić się o pomoc do psychologa zanim nie jest za późno? Bo chcę tylko być znów sobą..

[Malgorzata_]

flyleaf witaj, moze rozejrzyj sie w klasie za inna przyjaciolka,byc moze ktoras z dziewczat ma podobny do Twojego problem....tylko ktos musi zrobic pierwszy krok...

Inna mozliwosc to zapisac sie na jakies kolko zainteresowan, zaczac uprawiac sport, nauczyc sie czegos nowego, wtedy nie bedzie czasu na nude...przy tym mozesz poznac nowych ludzi, zawrzec nowe przyjaznie...

Pozdrawiam i zycze powodzenia....