Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[Poliandria]

Teoretycznie każdy dzień zbliza do śmierci. Ale chciałabym jeszcze czuc życie, cieszyc sie nim. Straciłam smak życia, pasję życia. To, które wiodę obecnie jest mi obce, nie chcę go. Próbuję zmieniac, nie trwam w bezczynnosci i użalaniu się nad sobą. Podjęłam kilka ważnych decyzji, aby to zmienic. I wciąż nic. Powróciłam nawet do wykonywania zawodu, który kiedyś dawał mi radośc, satysfakcję, wykonywałam go z pasją. Obecnie wykonuję go starannie, bo jestem przecież ambitna, perfekcyjna, ale pasji już nie ma.
Nie ma we mnie motylków, wesołych tańczących ogników. Jest za to scisk w gardle, ból w sercu. Więc ja nie żyję, ja umieram.

[Amarant]

......

[Poliandria]

Dzisiaj nie wypowiedziałam głośno ani jednego słowa, nie miałam do kogo. Mam rodzinę, znajomych, ale wiem, że oni oczekują, że ze mną jest juz wszystko dobrze. Nie mam sił udawac, przyklejac usmiechu. Nie jest dobrze, a oni nie mogą mi pomóc. Oddycham, kładę się spac, wstaję rano, robię szalik na drutach... Żyję? Przecież już nie tęsknię, nie pragnę, nie czekam, nie śpiewam, nie tańczę, nie śmieję się, nie zapiera mi tchu w piersiach z zachwytu.

[stefan]

...

[Amarant]

tak.... znam to....
....

[Poliandria]

Próbuję dostrzec jakieś światełko, znaleźc choc odrobinę wiary. Trwam, staram się i jestem coraz bardziej zmeczona. Nawet noc nie oszczędza mnie, te koszmarne sny. Odpocząc, poczuc cos innego niż smutek, żal. Kolejny dzień umierania. Od dwóch dni nie biorę tabletek - nie jest mi ani gorzej ani lepiej.

[tabo]

...

[Maleństwo_1988]

na pewno uda Ci sie z pomoca przychylnych ludzi, ktorych jest tu mnostwo...byc moze sama podniesiesz sie...powodzenia i witaj milutko Usciski ode mnie Małego Malenstwa

[stefan]

pozdrawiam...


...

[Poliandria]

Te wszystkie smutne, czarne myśli, które staram się od siebie odsuwac w ciągu dnia powracają w snach. Ja, ta ze snów cierpię, ludzie, których nie znam na jawie odsuwają mnie od siebie. Widzę ich twarze, mają nawet imiona. Nie pamiętam nawet ciepła drugiego człowieka. Ostatni raz przytulił mnie do siebie kilka miesiecy temu, na oddziale psychiatrycznym, drugi taki nieszczęśnik jak ja. Taka solidarnośc w smutku, nieszcześciu, łzach.